Jaki jest dziś Toruń po szkodzie?

<!** Image 1 align=left alt="Image 212885" >Każda dotychczasowa „nowożytna” powódź, począwszy od tej największej w 1997 r., mogła nas czegoś nauczyć.

A że najlepiej uczyć się na własnych błędach, których zdecydowanie u nas nie brakowało, to i materiału szkoleniowego było pod dostatkiem. Stało się jednak tak, że każda kolejna powódź przywracała te same pytania - kiedy wreszcie nauczymy się wyciągać wnioski z przeszłości - naukę z popełnianych błędów.

Dziś ponownie stawiamy te same pytania, choć tym razem nie liczymy już naiwnie na znaczącą poprawę. Ot, może akurat gdzieś załatali dziurę w wale, udrożnili kanał i poprawili procedury. I tyle. NIK potwierdza, że udało się dotychczas poprawić niewiele. Lepiej zarządzamy w sytuacjach kryzysowych, coraz rzadziej, choć nadal zbyt często, myślimy o budowaniu na terenach zalewowych. Porządkujemy też tereny między wałami a korytami rzecznymi, potrafimy szybciej rozpoznawać zagrożenie. <!** reklama>

Największą bolączką jest jednak infrastruktura. Mogłaby ona sprawić, że powyższe umiejętności nie byłyby niezbędne. W wielu przypadkach w pełni sprawne wały, tamy i zbiorniki retencyjne mogłyby zminimalizować zagrożenie. Problemem nie jest nawet wiek tych urządzeń, a brak remontów i przeglądów.

Niejasny jest podział kompetencji poszczególnych instytucji w zakresie działań przeciwpowodziowych. Tymczasem w ciągu 3 lat po powodzi Toruń wyremontował pod kątem wysokiej wody zaledwie jedną drogę. Podstawową ochroną przeciwpowodziową są nadal worki z piaskiem i ludzie.