Między nami, sygnalistami [Cały ten pop]

I oczywiście zaraz pojawia się w główce pytanie, w którym kraju żyje się lżej, łatwiej i przyjemniej?

Przypomniałem sobie te dywagacje, kiedy Polskę całą wzmożył projekt ministra Kamińskiego, w którym mamy instytucję „sygnalisty”, czyli delikwenta, informującego ludzi od wymierzania prawa i sprawiedliwości, że w jego firmie czy urzędzie dzieje się źle. Że sygnalistów u nas zawsze był dostatek, tylko nazywali się inaczej? Nie, to teraz ma być inaczej, bo sygnalista stanie się instytucją docenioną i zabezpieczoną na wszelkie sposoby przed tymi, którym robi wbrew.

I tu przechodzimy do natury naszej polskiej, pokomplikowanej jak zwykle srodze. Bo niby sygnalizowanie brzydzi nas niezmiernie i od każdego „kapuchy” trzymamy się z dala. A z drugiej strony, zamiłowanie do sygnalizowania w narodzie kwitnie od lat. Iluż to mieliśmy sygnalistów społecznych i nie tylko w PRL? Problemem jest, niestety, powód sygnalizowania, bo pan minister płomiennie mówi o pobudkach obywatelskich, a tradycja uczy, że chodzi głównie o własny interes, często szujowaty. I nawet się zdrowo przestraszyłem, że jak teraz pojawi się zabezpieczenie pracy i płacy, to już sygnaliści sygnalizować będą do upadłego. Na szczęście kara za fałszywe zeznania pewnie nieco ostudzi entuzjazm.

Tak swoją drogą, to sygnaliści funkcjonują w wielu krajach, ba, w Ameryce nawet się im płaci. Ale Ameryka, jak wiadomo, to kraj dziwny i niezrozumiały dla światłych Europejczyków. No, ale może mam niepotrzebnie złe zdanie o rodakach? Z sondaży wynika, że potężna większość uważa sygnalistów za ludzi odważnych i dbających o dobro wspólne, a tylko garsteczka za „gumowe uszy”. Ewentualnie za naiwniaków, którym się wydaje, że zmienią swój kawałek świata... Co, niestety, czasami jest najbliższe prawdy.