Miejsc brakuje, a rodziny są bezradne [KOMENTARZ]

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/lorenczewska_mariola.jpg" >Nie da się ukryć, że w tym przypadku życie dosłownie wymusza zmiany, ale idzie to wyjątkowo opornie. Obowiązujące w Polsce przepisy przewidują, że pacjent tzw. długoterminowy, czyli chory przewlekle, ale niewymagający intensywnego leczenia, może być w domu albo w placówce całodobowej.

Kłopot w tym, że rodziny nie są przygotowane na takie wyzwania, a miejsc w placówkach jest stanowczo za mało. Brakuje też koordynacji między sektorem opieki zdrowotnej i społecznej. Ludzie są pozostawieni sami sobie. Jedni są bardziej zdeterminowani i zaradni, inni mniej. Przeważnie nie wiedzą, na co mogą liczyć, gdzie ubiegać się o pomoc. A jest trochę możliwości. Problem z opieką długoterminową będzie narastał z prostego powodu. Życie trwa dłużej, a więc osób, które dopadają choroby przewlekłe, jest coraz więcej. <!** reklama>

Niestety, nasz system opieki medycznej widzi pacjenta przez pryzmat pieniędzy. W szpitalu go nie chcą, bo NFZ, który rozlicza według procedur, za niego nie zapłaci. Odgórnych uregulowań nie ma. Nie rozumiała tego, co się dzieje i co nas czeka w niedalekiej przyszłości dawna minister zdrowia Ewa Kopacz. A obecny szef resortu zdrowia Bartosz Arłukowicz wydaje się być jeszcze większym ignorantem. Został opracowany (m.in. przez Grażynę Śmiarowską), uwzględniający realia narodowy program opieki długoterminowej. Zawiera np. zasady funkcjonowania łóżek interwencyjnych dla pacjentów. Program leży w Ministerstwie Zdrowia od... półtora roku. I cisza.