Na Bielawach działa nowa placówka opiekuńczo-wychowawcza

- 18 kilometrów rowerem jechałam, żeby zobaczyć syna. Wolałam kupić cukierki niż wydawać na autobus - nie kryje mama jednego w wychowanków placówki opiekuńczo-wychowawczej „Insieme-Razem” na toruńskim osiedlu Bielawy. - Chciałabym, żeby mój syn skończył tu gimnazjum. U nas miał sześć kilometrów do szkoły, przestał chodzić. Teraz chodzi i ma nawet dobre stopnie.
[break]
Nie można narzekać
Placówkę przy Nowotarskiej, a raczej dom, otworzył w lipcu Zakon Ojców Somasków, obecny w Toruniu od 1995 roku. To jedyny dom w Polsce tego zgromadzenia. Wcześniej mieściła się tu świetlica środowiskowa dla dzieci i młodzieży. Ojcowie Somascy wygrali konkurs prezydenta Torunia na prowadzenie całodobowej placówki opiekuńczo-wychowawczej. Jest ona współfinansowana przez gminę Toruń.
- Problemy są, jak w każdej rodzinie. Nieraz się ze sobą pokłócą. Jak na razie, nie można jednak narzekać - podkreśla dyrektor o.Tomasz Pelc, przełożony domu zakonnego Ojców Somasków w Toruniu, pełniący też funkcję delegata generalnego Zgromadzenia Ojców Somasków w Polsce. - Głównym naszym celem jest przywrócenie dziecka rodzinie.
Wśród wychowanków nie ma ani jednego, co do którego rodzice byliby pozbawieni władzy rodzicielskiej. Władzę mają ograniczoną - automatycznie, z racji umieszczenia w placówce.
A jak tu trafiają i dlaczego? Najpierw decyzję podejmuje sąd, potem kieruje Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie. Placówka jest przewidziana dla 14 dzieci w wieku 10 - 18 lat. Aktualnie mieszka dziewięcioro - siedmiu chłopców i dwie dziewczynki.
- Wychowankowie, którzy tu trafiają, pochodzą z rodzin niewydolnych wychowawczo - tłumaczy Małgorzata Huzarska, koordynator. - Część dzieci miała wcześniej kontakt ze środkami psychoaktywnymi. Oderwanie od dotychczasowego środowiska, to dla nich życiowa szansa. Od nich zależy, czy zechcą z niej skorzystać.
Niektórzy rodzice stwarzają więcej problemów niż ich dzieci. Gdy syn, czy córka zostają przyjęci, na początku deklarują, że będą przyjeżdżać. Potem robią uniki. Główne przeszkody, to sytuacja materialna i alkohol.
- Każde dziecko ma swój bagaż doświadczeń z którym tu trafia. Kontakt z rodziną jest jednak bardzo ważny - podkreśla Joanna Parfianowicz, psycholog. - To są dzieci myślące. Nie wystarczy im powiedzieć, że nastąpi zmiana. One muszą te zmiany widzieć.
Mimo tak krótkiego czasu mają już na swoim koncie sukcesy. Np. zdobycie dyplomu w maratonie toruńskim dla placówek oświatowych i szkół. Ujawniają się talenty, np. jednego z chłopców do szkicowania samochodów, dziewcząt - do śpiewania. Pedagogiczne powody do radości? Gdy jeden z wychowanków mówi do telefonu: „Mamusiu, ja ciebie kocham”. Inny poucza brata: „Tylko nie opuszczaj lekcji.”
Akwarium z rybkami
Mieszkają, jak w większej rodzinie. Dzielnica willowa, duży dom (własność zgromadzenia). W środku zapach gotowanego obiadu. Dziś będzie zupa ogórkowa i naleśniki. Jest akwarium z rybkami, sala, gdzie się jada i ogląda telewizję, świetlica z piłkarzykami, na dole kaplica. Pokoje wychowanków - każdy z łazienką, inaczej wygląda i się nazywa. Jest amerykański, żółty, fioletowy i zielony. Na zewnątrz mają boisko do koszykówki.
Oprócz pracy w grupie, są zajęcia indywidualne z psychologiem, pedagogiem. W każdym miejscu można porozmawiać. O sprawach bieżących i skrywanych problemach. Nic na silę. Trzeba samemu chcieć się otworzyć. Jedni potrzebują na to mniej, inni więcej czasu. Raz w tygodniu „wieczernik przy kominku”, czyli okazja, by razem posiedzieć.