Nawet na dnie bywa ładnie

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/zaluski_mariusz.jpg" >Zawsze fascynowało mnie to, że coś takiego tak znakomicie się przyjmuje. Że ludzie to kupują, ba, że czekają z tęsknymi oczyma na jeszcze i jeszcze... Bo przecież nie czarujmy się, mieszanka komedii i kryminału to jedna z najpopularniejszych, ale i najdziwaczniejszych mikstur w kulturze masowej. I to nie tylko w kinie. Ot, weźmy popliteraturę. Twórczość pani Janet Evanovich znają i kochają wszyscy miłośnicy wesołych opowieści o zbrodniach, a może raczej miłośniczki, bo pani Janet nie oszczędza nam też wątków i romansowych, i feministycznych. Można więc było domniemywać, że przy ekranizacji opowieści o jej gwieździe, znanej też nad Wisłą Stephanie Plum, Hollywood stanie na głowie, żeby mieć dojną krowę na lata (powieści o Stephanie powstało gdzieś ze dwadzieścia). No, a proszę, nie stanął.<!** reklama>

„Jak upolować faceta” to bowiem film poukładany z elementów słabych i słabszych. A te parę ciekawszych za wiele tu nie zmienia. Bo rzeczywiście zabawne są relacje małej amerykańskiej społeczności, wynikające z lokalności w świecie globalności. Zawsze ktoś okazuje się czyimś kuzynem, ktoś z kimś romansował w jedynym liceum, a ktoś zazwyczaj zna czyjegoś szwagra. Małomiasteczkowy klimacik pokazany jest w filmie dosyć barwnie i co tu dużo gadać - jest on uroczy, nie tylko w Ameryce. Choć oczywiście podłości i niegodziwości są tu równie bolesne.

Problem w tym, że wszystko to jest kompletnie rozbite przez wady pokracznego gatunku, jakim jest komedia kryminalna. Raczej ma tu być bardziej śmiesznie niż strasznie, ale jak ma być śmiesznie, to wszystko jest tak przerysowane jak w B-klasowej telekomedii z podłożonym chichotem. No i ta główna bohaterka, takie serialowe ukojenie dusz dla sfrustrowanych oglądaczek programów TV... Bo nasza ładniutka panna startuje z samego dna, ale jako że postanawia wziąć sprawy w swoje ręce, szybko odnajduje drogę na szczyt. Przecież jak się naprawdę chce, to podobno można góry przenosić. O zdobywaniu ukochanego na wyłączność i fury pieniędzy nie wspominając. To taki film sygnał: naprawdę możesz zmienić swoje życie, więc jeśli staniesz pod ścianą, to zaryzykuj. Uda się. Szkoda tylko, że w realnym życiu bywa zwykle odwrotnie. Ale może dlatego takie filmy mają tylu entuzjastów? Zawsze lepsze to niż flaszka dla poprawy nastroju.

A oglądamy opowieść o pewnej dziewczynie z New Jersey, która właśnie straciła robotę na stoisku z bielizną. Ma na koncie parę dolarów i żadnych widoków na przyszłość. Na szczęście, wymusza pracę u kuzyna, który łowi zbiegów i nagrody za nich. No i rusza w pogoń za swoim byłym narzeczonym, teraz policjantem, oskarżonym o zabójstwo nieuzbrojonego faceta. Jako że w tej branży lekko nie jest, pannie pomaga jegomość o talentach supermana.

To mógł być sympatyczny film dzięki Katherine Heigl, która ma duży dar do zjednywania sobie publiki. Piękna Katherine jest specjalistką komediowo-romantyczną, tyle że takie specjalistki w pewnym momencie muszą zacząć wybierać. Bo w tym gatunku, wbrew pozorom, też się trafia sporo filmów z klasą. Ale trafia się też, niestety, jak tym razem, sporo innych.