Poeci powinni zajmować się poezją i kontaktować poprzez wiersze

Tydzień temu oficjalnie zakończyły się obchody 25-lecia powstania Lipnowskiej Grupy Literackiej. Proszę powiedzieć, jak ocenia Pan ten jubileuszowy rok?
Odpowiem trochę przekornie. Przez ten cały rok zamiast zajmować się tworzeniem, byliśmy zaprzątnięci uroczystościami. To bardzo miłe, bo znaleźliśmy się w centrum uwagi i zostaliśmy tak mile połaskotani tym
zainteresowaniem. Jednak uważam, że poeta powinien siedzieć cicho i kontaktować się ze społeczeństwem wyłącznie poprzez swoje wiersze, które pisze. Nie zmienia to faktu, że dla każdego twórcy jest bardzo ważne, gdy usłyszy od kogoś, że musi tworzyć dalej. Kilka razy w życiu przydarzyło mi się takie potwierdzenie i nie ukrywam, że mnie wzmocniło. Z drugiej strony powinniśmy czerpać radość z samego pisania i nie zaprzątać sobie głowy opiniami innych. Jako przewodniczącemu podoba mi się zainteresowanie ze strony władz i cała ta jubileuszowa otoczka. Wyszliśmy z cienia i to, co robimy, nabrało większego sensu.
Woda sodowa nie uderzyła do głów?
Oczywiście, że nie. Człowiek już z samej definicji jest w stanie wykrzesać z siebie jakąś twórczość, co prawda z różnym skutkiem. Samokrytycyzm jest jak najbardziej wskazany. Spotykamy się raz w miesiącu i dyskutujemy o swoich wierszach. Nie ma tu ani „cukrzenia”, ani złośliwości, a wyłącznie rozmowy na temat. Do tej pory się nie poróżniliśmy i myślę, że będzie tak nadal. Różnimy się od siebie, ale ta odmienność bardzo nas stymuluje.
Ukazała się też płyta z autorskimi wykonaniami waszych wierszy.
To owoc naszej współpracy z Miejskim Centrum Kulturalnym w Lipnie, gdyż powstała w studiu nagraniowym REC. To ciekawy projekt i niesamowite przeżycie. Znaleźliśmy się w zupełnie innych warunkach i mieliśmy okazję usłyszeć swoje głosy z innej perspektywy. Przede wszystkim zaś zostały one zarchiwizowane.
Na jakim etapie jest Pan teraz jako poeta?
Obawiam się, że zaczynam pisać zrozumiale. Tworząc, widzę czytelnika i staram się, żeby zrozumiał, co mam na myśli. Nigdy świat moich myśli nie był tak realistyczny. To trochę wygląda tak, jakbym zabiegał o sympatię odbiorcy, a wiersz powinien zostać puszczony w świat i żyć swoim życiem.
A to źle?
Jak już powiedziałem, poecie powinien wystarczyć sam proces tworzenia. To wówczas pojawia się takie „łaskotanie” mózgu.
Jak powstają Pana wiersze?
Nie jestem „układaczem” wierszy. Czekam aż same ze mnie wypłyną. Zawsze na małych karteczkach spisuję swoje myśli i czekam na odpowiedni moment. Potem przychodzi taki czas, że zaczynam je scalać. Tworzę coś z niczego. To jest najwspanialsze uczucie. Nawet po latach, gdy czytam swój wiersz, dokładnie pamiętam emocje, które mi towarzyszyły, gdy go pisałem. Jak kiedyś napisałem, poeta wyplata z neuronów arrasy i rzeźbi myślami. Czuję się tak, jakbym był w centrum świata. W moim przypadku poezja nadaje sens rzeczywistości.
Kto jest Pana ulubionym poetą?
Dawno temu zafascynowałem się poezją Rafała Wojaczka. Jego wiersze są niesamowite, bo on dokładnie wiedział, o czym pisze, jego krótkie życie było naznaczone cierpieniem.
A o czym Pan marzy?
Czuję się człowiekiem spełnionym i mogę powiedzieć, że wszystko w życiu mam – rodzinę, przyjaciół, ulubione zajęcie i problemy, z którymi jestem sobie w stanie poradzić.

Warto wiedzieć

Sławomir Ciesielski przewodniczy Lipnowskiej Grupie Literackiej, z którą jest związany od samego początku. Swój poetycki debiut miał wiele lat temu w czasopiśmie studenckim „Indeks”. Od tego czasu wydał kilka tomików poetyckich i zdobył wiele nagród literackich, m.in. dwukrotnie otrzymał toruńską „Konwalię”, był też nominowany do nagrody „Głosu Nauczycielskiego”. W jego twórczych poszukiwaniach mieści się również fotografia.