Uwiedzeni przez milongę

- Dlaczego tańczymy tango? Mariola napisała kiedyś wierszyk, który zdobył nagrodę na ogólnopolskim konkursie literackim z takim właśnie pytaniem w tytule.

„Lubię wtulić się w Ciebie/ I podążać twoimi krokami/ W boskiej krainie tanga...”.

<!** reklama>

Ale oprócz tego poetyckiego uzasadnienia autorstwa żony, Karol Dargiel, torunianin, inżynier z zawodu, podaje pragmatyczne.

- Zapisaliśmy się na kurs tańca towarzyskiego. Zdobyliśmy umiejętności, których nie było gdzie wykorzystać. Nauczyliśmy się układów tanecznych, na które na potańcówkach nie ma miejsca. Nie ma też odpowiedniej muzyki - jeden walczyk i to wszystko. A tango argentyńskie to taniec użytkowy. W niemal każdym dużym mieście znajdzie się milongę.

- Tango jest rozmową. Jak w jazzie, gdzie dialog prowadzą dwaj artyści i jeden musi odbierać intencje drugiego - mówi Cezary Janiak, inżynier, torunianin, teraz także wrocławianin. - W innych tańcach przypisane im kroki i reguły mogą zastąpić prowadzenie. Partnerka wie, jak ma zatańczyć i zgodnie z regułami tańczy, nie zawsze podążając za prowadzaniem partnera. W tangu to konieczność. Proszę spojrzeć, ile kobiet tańczy z zamkniętymi oczami, jakie skupienie widać na twarzach. A to sprawia, że stres zostawia się za sobą.

A może miłości do tanga nie da się uzasadnić? - Widocznie siedziała gdzieś głęboko we mnie. Poszedłem na kurs i się zaczęło - Jakuba Kanię argentyńskie rytmy tak uwiodły, że przeszedł na zawodowstwo. Pracuje w Ośrodku Kultury „Tango Łódź”. - Jestem z wykształcenia ekonomistą, ale po pięciu latach za biurkiem rzuciłem wszystko i zająłem się wyłącznie tangiem. Organizuję kursy, warsztaty, milongi.