Żyją w oczekiwaniu na cud

Święta wielkanocne nie są dla nich źródłem radości. Przy stole kogoś brakuje, a dania nie smakują już tak jak dawniej.

Kiedy człowiek znika, rodzina musi na nowo nauczyć się funkcjonować. Mimo upływu czasu, życie już zawsze dzieli na okres „przed” i „po”.

Antoni Sobecki, 27-latek z Torunia, zaginął miesiąc temu, kiedy wracał z ogniska.

- Ze znajomymi szedł przez most. W pewnej chwili przeszedł na drugą stronę barierek. W ułamku sekundy zniknął z oczu - mówi Tomasz Sobecki, ojciec Antoniego. Mężczyznę prawdopodobnie porwał nurt rzeki. Do dzisiaj nie odnaleziono ciała.

<!** reklama>- Minął miesiąc, a my wciąż trwamy w zawieszeniu. Bo wciąż jeszcze nie było pożegnania. Nie ma miejsca, gdzie poszedłbym zapalić znicz. W zawieszeniu trwa także rodzina Rojewskich. 21-letni Andrzej wyszedł z pracy i ślad po nim zaginął. - Syn studiował w Poznaniu, znalazł dobrą pracę. Pod koniec września wyszedł z akademika i po prostu zapadł się pod ziemię - mówi pani Anna, matka mężczyzny. Rodzina wciąż ma nadzieję, że syn da znak, że żyje. Wielkanocną niedzielę spędzą z resztą rodziny.

- Podzielimy się jajkiem wierząc, że Andrzej ma się dobrze. Wciąż łudzimy się, że pewnego dnia zadzwoni i powie: - Mamo, wszystko w porządku. Wróciłem.

Bo tak mówił zawsze, kiedy jechał na uczelnię.

Dla rodziny Woźniaków to będzie już piąta Wielkanoc bez syna. 20-letni Marcin poszedł na zajęcia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Potem ślady się urywają. - Ktoś widział go na Bulwarze Filadelfijskim, ale nie wiadomo, co stało się dalej - mówi Michał Woźniak, ojciec mężczyzny. - Czy wsiadł do pociągu? Czy żyje? Czy kiedyś się do nas odezwie? - nikt nie umie odpowiedzieć na te pytania.

Państwo Woźniakowie korzystali już z pomocy wszystkich dostępnych służb. - Bardzo pomogła nam policja, korzystaliśmy też z usług detektywów i jasnowidzów.

Po czterech latach ślady się jednak zacierają, tylko nadzieja wciąż jeszcze jest żywa. - Być może Marcin dzisiaj żyje gdzie indziej, pod nowym nazwiskiem. Wciąż na niego czekamy. Wierzę, że jeszcze się spotkamy, ale czas biegnie nieubłaganie.