Aktorska rodzina. Dokończenie opowieści o magicznym miejscu przy Warszawskiej-róg Poniatowskiego i jego mieszkańcach

Przed tygodniem wspominaliśmy Urszulę Modrzyńską, prawdziwą gwiazdę polskiego kina, zapamiętaną przede wszystkim z roli Jagienki w „Krzyżakach”. Jej rodzice na początku lat trzydziestych zakupili posiadłość na rogu ul. Warszawskiej i Poniatowskiego. Jeszcze w czasach pierwszej wojny działało tu jedno z pierwszych w Toruniu kino.

Przeczytaj także: Tu dorastała przyszła Jagienka

Może ta kinowa przeszłość sprawiła, że i kolejni mieszkańcy tego wyjątkowego miejsca oddali się sztukom teatralnymi i filmowym. Nestor rodu pan Damazy co prawda był rzeźnikiem, w dawnym kinie prowadził masarnię i sklep mięsny, ale najstarsza z jego córek, Helena, jako dwudziestolatka wygrała w 1938 roku konkurs piękności ogłoszony przez „Tygodnik Filmowy”. Jak trafny był to wybór najlepiej obrazuje portret 18-letniej Helenki narysowany przez Józefa Makowskiego - pochodzącego z Torunia, a w przyszłości wybitnego malarza i rzeźbiarza, pierwszego męża Heleny. W 1941 roku przyszedł na świat ich jedyny syn Cezary.

U progu kariery

O spotkaniu z Heleną Makowską i jej siostrą Urszulą wspominała w naszym albumie Barbara Tobolewska. - To był rok 1946. Jako uczennica Liceum i Gimnazjum im. Królowej Jadwigi zostałam wybrana do studium radiowego. Podczas nagrywania słuchowisk partnerowałam późniejszym wielkim aktorom. Obok mnie stał Tadeusz Fijewski, Helena Makowska, Tadeusz Rosiński - wszyscy z Teatru Horzycy. Potem w studium pojawiła się nasza starsza szkolna koleżanka, Urszula Modrzyńska. Urszula miała w sobie coś takiego, że od razu zwracała na siebie uwagę - piękna dziewczyna, zawsze skromnie, ale gustownie ubrana, cudownie uśmiechnięta.

Zobacz także: Gwara uczniowska. Czy pamiętasz te słowa ze szkoły?

Helena Makowska wkrótce poślubiła poznanego na toruńskiej scenie Tadeusza Fijewskiego. Pozostali już z sobą na zawsze. Starsi Czytelnicy zapewne pamiętają cykl pogodnych filmowych komedii o przygodach pana Anatola szukającego kapelusza, w którym Helena Makowska i Tadeusz Fijewski występowali w roli małżonków.

Tadeusz Fijewski jest też sprawcą debiutu na toruńskiej scenie swojej szwagierki Urszuli. Gdy okazało się, że pewna artystka nie może wystąpić, zaczęto szukać zastępstwa. Wtedy Fijewski zaproponował, by rolę powierzono siostrze jego żony, dwudziestoletniej Urszuli. I tak rozpoczęła się, początkowo teatralna, a potem filmowa kariera przyszłej Jagienki z „Krzyżaków”. Podczas prób do spektaklu „Mieszczanie” w poznańskim Teatrze Dramatycznym Urszula poznała Zbigniewa Józefowicza, który wkrótce został jej mężem.

Kiedy córek jest sześć

- Tak to już jest, że córki zawsze ciągną do domu matki. A co dopiero, kiedy córek jest sześć i mają swoich mężów, dzieci. Bywało więc tłoczno w domu moich dziadków - snuje swoją opowieść Grzegorz Traczyk.

- Nie były to jakieś nadzwyczaj częste wizyty, nie zawsze wszystkich w tym samym czasie, a jednak córki i ich mężowie przy każdej nadarzającej się sposobności odwiedzali dom dziadków. Ja wówczas byłem jeszcze bardzo młodym człowiekiem. Oczywiście nie pamiętam, o czym wówczas rozmawiano, ale wrażenia na stałe zapisały się w pamięci - opowiada Grzegorz Traczyk, syn najmłodszej z sióstr Modrzyńskich, Teresy. - Ciocia Urszula, jej mąż Zbigniew Józefowicz, występujący razem w teatrze i na ekranie, Tadeusz Fijewski z ciocią Heleną - to byli bardzo ujmujący ludzie, z ogromnym poczuciem humoru, pogodnym nastawieniem do życia, żadnego gwiazdorstwa - tak ich zapamiętałem.

Przeczytaj również: Most dla pieszych i rowerzystów w Toruniu?

Wszystkie siostry Modrzyńskie założyły rodziny, większość wyprowadziła się z Torunia. O Honoracie, po mężu Lendzion, która po wojnie zamieszkala w Szczecinie, o jej działalności konspiracyjnej obszerną dokumentację posiada Fundacja im gen. Elżbiety Zawackiej.

Na ojcowiźnie, w domu przy Warszawskiej-róg Poniatowskiego do końca swoich dni w 1985 roku mieszkała druga z najmłodszych sióstr, Franciszka Wiśniewska. Jedyny brat i najstarszy z siedmiorga rodzeństwa Damazy miał przed sobą piękną karierę. W młodym wieku został kierownikiem sklepu Bata w centrum Bydgoszczy. Przed wybuchem wojny wśród personelu, kierownictwa i klientów przeprowadzono zbiórkę i zakupiono samolot dla wojska. Damazy Modrzyński zginął w czasie wojny. Pozostawił syna.

- Dzisiaj, kiedy wszyscy z rodzeństwa Modrzyńskich już odeszli, ważne jest to, że my z pokolenia ich dzieci nadal utrzymujemy kontakty. A przygotowanie tego tekstu odświeżyło te więzi - kończy swoje wspomnienia Grzegorz Traczyk.

Zobacz także: Info z Polski

NowosciTorun