Album Rodzinny

W poprzednim odcinku opisywaliśmy wojenne dzieje matki i córki: Eleonory oraz Sylwii Dullin, które we wrześniu 1939 roku dotarły pociągiem ewakuacyjnym z Chełmży do Derażnego na Wołyniu. Dotarliśmy z tą historią do listopada, gdy pani Eleonora podjęła decyzję o powrocie na Pomorze. Kobieta z córką ruszyła w długą drogę do domu przez kraj rozdarty między dwóch okupantów. Niebezpieczeństwo czaiło się już za granicą miasteczka. Na stację w Janowej Dolinie obie nasze bohaterki odwiózł Mojsze Treager, który udzielił im schronienia w Derażnem. Zanim tam dotarł, furmankę i jej pasażerów ostrzelali Ukraińcy. Co było dalej?

W czasie drugiej wojny światowej trapiła ludzi wielka bieda, panował wszędzie wszechobecny głód. Dotyczyło to również Czernikówka Wały.

Czernikówko jest położone w ziemi dobrzyńskiej, administracyjnie przynależy do gminy Czernikowo w powiecie toruńskim. Ludzie z ziemi dobrzyńskiej z reguły byli biedni - z powodu długoletnich rządów zaborców rosyjskich oraz okupantów niemieckich. Nazywano ich kongresiakami lub bosymi antkami - co było kojarzone z ludźmi pochodzącymi z bardzo biednego regionu.

W dzisiejszym Albumie zapraszamy naszych Czytelników na kawiarniane małe co nieco, restauracyjne coś na ząb, a nawet na tańce.

Niedawno relacjonowano w „Wiadomościach” pochówek odnalezionych szczątków uczestników powstania styczniowego. Uroczystości odbyły się na Litwie.

Od 1633 roku w podziemiach tego wiedeńskiego kościoła miejsce wiecznego spoczynku znajdują możni tego świata, Habsburgowie.

Podczas wojny mieszkaliśmy na działkach św. Józefa, a szkoła, do której wtedy chodziłam, znajdowała się przy obecnej ulicy Sienkiewicza.

Pod koniec lipca przypomnieliśmy w Albumie Rodzinnym dzieje toruńskiego grzyba - drewnianego zabytku małej architektury parkowej z Bydgoskiego Przedmieścia.

Nie sieją, nie orzą, ale jednak od wielu lat w Dożynkach Prezydenckich w Spale uczestniczą także ci, którzy na co dzień obcują z wodą i rybami.

Jako malarka i torunianka czuję się w obowiązku podzielenia się z Czytelnikami „Nowości” moim odkryciem toruńskiej artystki sprzed wielu lat.

Panuje opinia, że przedwojenny Toruń to miasto garnizonowe, pełne wojska, koszar itp. To prawda - przed wojną dominowało tu środowisko żołnierskie. Jednak nie tylko wojskiem żył ówczesny Toruń. Jak dowodzi historia, gród Kopernika w okresie międzywojennym potrafił też być prężnym i aktywnym ośrodkiem kulturalno-naukowym.

W wyprawie do słynącego na cały świat ciechocińskiego uzdrowiska z fotograficznym aparatem towarzyszy nam Stefan Szostkiewicz.

Urodziłem się przy ulicy Żeglarskiej, pod nr 13, w połowie 1940 roku. Z wojny pamiętam niewiele. Utrwaliły mi się obrazy maszerujących niemieckich żołnierzy.

Podążając śladami torunian sprzed lat, chciałabym powspominać czasy, kiedy w Toruniu były trzy otwarte baseny: Wodnik, Jordanki i za mostem.

Drewniana budowla parkowa z Bydgoskiego Przedmieścia znana jest chyba każdemu torunianinowi. Ale jej geneza i historia - już niekoniecznie.

Dzisiaj zamiast rodzinnych opowieści kilka słów o ciemnej stronie życia w międzywojennym Toruniu, a konkretnie o bujnie rozkwitającym nierządzie.

3 września 1939 r. dwie kompanie junackie PW zostały wyznaczone do konwojowania do Warszawy ponad pół tysiąca mieszkających w Toruniu Niemców.

Mama Franka była Niemką z zamożnej ziemiańskiej rodziny. Ojciec - jednym z pierwszych pracowników kolei w odrodzonej po I wojnie Rzeczypospolitej.

Po dawnym Toruniu oprowadza nas osoba z zewnątrz - Roman Burzyński, dziennikarz ogólnopolskiego„Ilustrowanego Kuriera Codziennego”.

Przypomnienie pamiętnej Jagienki z „Krzyżaków” ożywiło więzy rodzinne. Sprawiło też, że poznaliśmy przesympatyczną rodzinę Cieślaków ze wsi spod Kowalewa.

W 20-leciu międzywojennym Toruń był jednym z największych garnizonów II RP. Stacjonowały w nim jednostki artylerii, piechoty, saperów, lotnictwa...

Tuż przed wybuchem wojny Konstanty Bączkowski pożegnał się z żoną Zofią i czwórką dzieci . Nikt wtedy nie przepuszczał, że spotkają się dopiero za 17 lat.