Człowiek chory na bluesa

Magda Jasińska z radia PiK rozmawia ze Sławkiem Wierzcholskim - wokalistą,  harmonijkarzem - liderem zespołu Nocna Zmiana Bluesa.

<!** Image 3 align=none alt="Image 190625" >

Trzydzieści lat jak jeden dzień?

Może nie aż tak, ale rzeczywiście jestem zdumiony, że to już 30 lat.<!** reklama>

Nazwa powstała podobno na jednorazowe wydarzenie?

Nazwa jest niepraktyczna, trochę nadęta. Kiedy zaczynaliśmy i wyjeżdżaliśmy jako amatorzy na festiwal „Jesień z bluesem” w Białymstoku w 1982 roku, trzeba było przyjąć jakąś nazwę. To był okres zespołów. Kolega wymyślił Nocną Zmianę Bluesa - taka nazwa z podtekstem, rzekomo nam komuna nie pozwalała grać i grywaliśmy po nocach. To była nieprawda, bo nie chcę sobie dorabiać kombatanckiej przeszłości, choć byłem wychowany w duchu antykomunistycznym. Mój tata był rzemieślnikiem i ciągle słuchał Wolnej Europy, ja jednak byłem tak zainfekowany muzyką, że nie chciałem się w muzyce wypowiadać przeciwko systemowi. Na festiwalu zostaliśmy przyjęci rewelacyjnie i nazwa zaczęła być marką. Nie sądziliśmy, że z tego coś wyjdzie, to było dla nas wtedy tylko hobby.

Masz potężne zasługi w krzewieniu muzyki bluesowej.

Jeśli tak jest, to jest mi szczególnie miło. Blues jest muzyką niezwykle wartościową samą w sobie, która budzi emocje. Koncert powoduje, że czujemy się lepiej. Może nie jest to muzyka tak intelektualna jak jazz czy muzyka klasyczna, ale jest grana z serca i do serc słuchaczy kierowana.

Późno rozpoczynałeś grę w zespole - miałeś 21 lat.

Do wielu rzeczy doszedłem sam, tak naprawdę zacząłem grać na harmonijce w zespole będąc studentem prawa na UMK. Nie miałem tradycji muzycznych w domu, dopiero po latach zrozumiałem, że muzyka to dla mnie coś istotnego i być może mam do tego predyspozycje.

Nigdy nie żałowałeś, że nie zostałeś praktykującym prawnikiem?

Mam dyplom prawa i administracji, to jest coś miłego, ale już na studiach wiedziałem, że to nie dla mnie. Nigdy nie ośmieliłbym się nazwać prawnikiem. Jakąś ogólną wiedzę prawniczą mam, może większą niż reszta kolegów, ale prawnikiem nie jestem.

Ile do tej pory napisałeś piosenek?

Ponad 200, ale jak wchodzimy na scenę, to słyszymy wrzaski z prośbą o te najsłynniejsze, jak „Chory na bluesa”.

Piszesz dla innych?

Tak, napisałem piosenki dla zespołu Ścigani, teraz również dla zespołu dziecięcego Korniki.

Przez te 30 lat zdarzało Ci się odchodzić na chwilę od zespołu i tworzyć pod własnym nazwiskiem...

Nagrałem płytę z muzykami jazzowymi, jej pierwsza wersja powstała w studiu radiowym w Bydgoszczy. Grali tam Bogdan Ciesielski na fortepianie, Józef Eliasz na perkusji i Grzesiu Nadolny na kontrabasie. Już niedługo chcę zrealizować z Bogdanem kolejny projekt z big-bandem jazzowym złożonym z bydgoskich muzyków - już nie mogę się doczekać.

Co rodzina na to, że w weekendy i w wakacje gracie?

Na pewno żona przejęła szereg domowych obowiązków, ale cóż taki mam charakter pracy. Przez 30 lat przejechaliśmy grubo ponad dwa miliony kilometrów, spędziliśmy w sumie w samochodzie ponad dwa lata. Staramy się być tolerancyjni dla swoich nawyków, np. jeden z moich kolegów jest uzależniony od rozmów telefonicznych.

A Ty od czego jesteś uzależniony?

Od kawy na pewno i od swoich psów. Obecnie mam największego z terierów i jeżdżę z nim do fryzjera do Bydgoszczy.

Po tych 30 latach obecnie po koncertach z chęcią wracacie do domu?

Tak, pod tym względem się wiele zmieniło, dawniej lubiliśmy po koncercie posiedzieć i korzystać z życia towarzyskiego, dziś raczej wracamy do domu.

Jesteś także autorem audycji radiowych?

Dzielę się swoją pasją muzyczną - przez wiele lat miałem audycję w radiowej Trójce, teraz w warszawskiej rozgłośni Radio dla Ciebie.