Depresja przestaje być tematem tabu

Jak poważnym problemem jest depresja?
Najnowsze padania pokazują, że osiem milionów Polaków przyjmuje leki antydepresyjne. To ogromny problem.
Dlaczego tak się dzieje, że ludzie przestają dostrzegać jasne strony życia?
Depresja jest chorobą, podobnie jak cukrzyca czy nadciśnienie. Nie jest dziedziczna, ale pewne cechy osobowości, np. lękowa czy melancholijna, predysponują bardziej do jej wystąpienia. Im więcej osób w najbliższej rodzinie dotknęła, tym większe prawdopodobieństwo, że nas też spotka. W dużej mierze do jej wystąpienia przyczyniają się czynniki zewnętrzne. Trudne sytuacje, zawrotne tempo życia i coraz większe wymagania, jakie sobie stawiamy, prowadzą do stresu. Staje się on stałym elementem naszej codzienności. Do tego dochodzi jeszcze chroniczne zmęczenie.
Często słyszymy, jak ktoś mówi, że ma depresję. Należy ją jednak odróżnić od gorszych dni, które przytrafiają się każdemu. Jakie są objawy tej choroby?
Obniżony nastrój czy gorsze samopoczucie są naturalną reakcją na różne czynniki. Jeżeli ten stan utrzymuje się dłużej niż dwa tygodnie, a wywiązywanie się z codziennych obowiązków zaczyna nas przerastać, dzieje się coś niepokojącego z naszą psychiką. Trzeba tu wspomnieć o sytuacji żałoby, którą odczuwamy po stracie bliskiej osoby. Smutek, uczucie pustki i takie zamykanie się w sobie utrzymują się przez kilka miesięcy. Przyjmuje się, że okres żałoby trwa rok i jest stanem naturalnym. Depresja to biologiczna choroba mózgu. Chory ma nie tylko obniżony nastrój, ale żyje w stanie napięcia i lęku. Zamartwia się i nie widzi wyjścia z sytuacji, w której się znajduje. Nie ma żadnej motywacji do działania, cierpi na zaburzenia snu i ma gorszą sprawność intelektualną.
Prawda, że mówienie takiej osobie: „Weź się w garść!” nic nie pomoże?
Oczywiście. Taka osoba powinna zgłosić się do lekarza rodzinnego lub bezpośrednio do psychiatry, do którego nie jest wymagane skierowanie. Jeśli zauważymy, że ktoś bliski może cierpieć na depresję, powinniśmy go namówić na wizytę lekarską.
Nieleczona depresja może zakończyć się próbą samobójczą, bo śmierć wydaje się choremu jedynym wybawieniem. Leki uspokajające, działające typowo przeciwlękowo nie leczą depresji, a wręcz są niewskazane.
Czy depresja poporodowa jest częstym zjawiskiem?
Tak. Wywołuje ją trudna sytuacja życiowa. Z jednej strony trudy porodu i rozregulowanie hormonalne organizmu kobiety, a z drugiej poczucie ogromnej odpowiedzialności. Do tego dochodzi jeszcze zwyczajne zmęczenie i oczekiwania otoczenia. Młoda mama powinna przecież promieniować szczęściem.
Jak leczy się depresję?
Chorobę tę leczy się farmakologicznie, a leki powodują powrót do normalnego funkcjonowania mózgu. Co ważne, nie „otępiają” i nie powodują uzależnienia. Drugą metodą jest psychoterapia. Dobór leku jest kwestią bardzo indywidualną. Powinien być tak dobrany, aby chory czuł się po nich dobrze. Nie trzeba ich brać do końca życia.
Czy w przypadku tej choroby można mówić o profilaktyce?
Dobrze skupić się na tym, co robimy, nie martwić się na zapas i zacząć celebrować chwile. Bardzo ważna jest aktywność fizyczna.