Pamięć i błąd

<!** Image 1 align=left alt="Image 27803" >Sześćdziesiąta rocznica pogromu kieleckiego: świadkowie wydarzeń, władze lokalne, politycy, duchowni, przedstawiciele środowisk żydowskich. Do Kielc zjechali się goście z całego świata. Niestety, liczy się także to, kogo nie było.

Kielecka tragedia do dziś czeka na pełne wyjaśnienie. Bez względu jednak na to, która z interpretacji tamtych wydarzeń jest bliższa prawdy, na ile były one spontaniczne, a na ile sterowane przez komunistyczne władze, ofiarom przemocy należy się cześć. Rację ma prezydent Lech Kaczyński, podkreślając, że najważniejsza jest pamięć ofiar. List prezydenta odczytała minister jego kancelarii, Ewa Junczyk-Ziomecka. Rozumiem, że stało się tak z powodu niedyspozycji głowy państwa. Nie mogę jednak pojąć, dlaczego reprezentacja najwyższych władz była tak skromna. Obecni byli wicepremier Ludwik Dorn i szefowa MSZ, Anna Fotyga. Zabrakło zarówno premiera Kazimierza Marcinkiewicza, jak i marszałka Sejmu, Marka Jurka. Tym bardziej ich zabrakło, że przecież od kilku już dni było jasne, że chory prezydent do Kielc nie pojedzie.

<!** reklama right>W Stanach ukazał się właśnie „Strach. Antysemitym w Polsce po Auschwitz”, nowa książka Jana T. Grossa, która zapewne wyraźnie wzmocni krzywdzący stereotyp „genetycznego polskiego antysemityzmu”. Co i rusz czytać można o „polskich obozach zagłady”. Tyka prawna bomba zegarowa roszczeń do pozostawionego w Polsce majątku ofiar Zagłady. W takiej sytuacji aż prosiło się, żeby przy okazji smutnej kieleckiej rocznicy zamanifestować, że demokratyczne państwo polskie jest fair wobec swych żydowskich obywateli. Niestety, szansę zmarnowano, w głupi sposób prowokując złośliwe komentarze, że dla premiera ważniejsze jest spotkanie ze strażakami niż pamięć tak ważnego wydarzenia. Ważnego i kiedyś, i dziś.