VIP pasje - poeta to nie zawód

<!** Image 3 align=right alt="Image 212223" sub="Ewa Lipska: - Wśród młodych ludzi jest wielu takich, którzy mają ambicje, pasje i wielką wrażliwość.
[Fot. Jacek Smarz]">Rozmowa z EWĄ LIPSKĄ, poetką, laureatką Nagrody im. Samuela Bogumiła Lindego, jedną z gwiazd 14. edycji festiwalu Majowy Buum Poetycki, który niedawno odbywał się w Toruniu.

Lubi Pani kontakt z młodzieżą?

Bardzo. Jako poetkę i przede wszystkim człowieka interesuje mnie to, jak młodzi dziś odbierają rzeczywistość. Jestem nie tylko dawcą na takich spotkaniach, ale przede wszystkim biorcą - ciekawi mnie, jak młodzież odnajduje się we współczesnej rzeczywistości, jakie ma problemy i jakie wyznaje wartości.

I jak młodzi ludzie odbierają Pani twórczość? Wielu z nich chętnie wybiera Pani wiersze na maturze z języka polskiego...

Tak i to mnie bardzo stresuje. Młodzi nie mają tremy, są pewni siebie, nie boją się pytać. Niedawno byłam na spotkaniu z młodzieżą w Bydgoszczy i tegoroczna maturzystka zapytała, czy może mi wysłać interpretację jednego z moich wierszy. Byłam zachwycona tym, co przeczytałam. Później dowiedziałam się, że ta dziewczyna jest też laureatką olimpiady filozoficznej. To, że moje wiersze są na maturze i młodzi ludzie je wybierają, jest bardzo pozytywne - oznacza, że moja twórczość jest uniwersalna, że porusza tematy egzystencjalne, że istnieje pewna platforma porozumiewania.<!** reklama>

A mówi się, że poziom edukacji jest coraz niższy... Profesor Jan Hartman w jednym z felietonów też napisał o coraz gorszym poziomie na uczelniach wyższych.

Młodzież jest różna, ale wśród młodych ludzi jest wielu takich, którzy mają ambicje, pasje i wielką wrażliwość. Trudno oceniać młodych. W każdym pokoleniu jest inaczej. Staram się nie używać określeń typu „za moich czasów” i odnosić tego do współczesności. Nie oceniam, tylko staram się akceptować to, co się dzieje, bo taki jest porządek świata.

Majowy Buum Poetycki to, jak Pani mówi, okazja do spotkania z młodymi ludźmi, miłośnikami poezji, ale również powrót do Torunia. Przed sześcioma laty odbierała Pani tutaj nagrodę literacką im. Samuela Bogumiła Lindego...

To była dla mnie bardzo miła niespodzianka. Nie przywiązuję dużej wagi do nagród, ale ta jest szczególna, ponieważ jest polsko-niemiecka.

Podobno nie lubi Pani, gdy o Ewie Lipskiej mówi się „najwybitniejsza poetka po Wisławie Szymborskiej”...

Tak mówią szaleńcy. Na szczęście mam poczucie humoru i dystans do tego, co robię. Najwybitniejsza, najlepsza - to są słowa, ale to, czy my i nasza poezja przetrwają, okaże się dopiero za jakieś pięćdziesiąt lat. Wystarczy odnieść się do historii literatury i wybrać pierwsze z brzegu nazwiska, chociażby Przybyszewskiego, który był bożyszczem epoki, człowiekiem, którego noszono na rękach, a teraz go nie ma. Sława za życia, według mnie, nic nie znaczy.

Trzeba mieć dystans do siebie, swojej twórczości i tego, co się dzieje. Kolejnym dobrym przykładem był inny awangardowy poeta - Przyboś, który, gdy przyjeżdżał do Krakowa, był na tyle rozpoznawalny, że ludzie mówili: o, idzie Przyboś. A teraz? Muszę przyznać, że z pewnym niepokojem patrzę również na to, co się dzieje z Miłoszem. To, czy ktoś przetrwa, jest wielka niewiadomą. Wszystko jest ulotne.

Muniek Staszczyk na swojej ostatniej płycie śpiewa „poeci umierają”. Pani też porusza problem trwałości poezji. To nie najlepsza rekomendacja dla młodych twórców...

Nie zgodzę się z tym. To jest właśnie pasja. Chodzi o to, by robić coś wbrew temu, co modne, odtwarzane itp. Poeta to nie zawód. Zawsze powtarzam, że poetą się nie jest, tylko się bywa i tego należy się trzymać, bo tylko wtedy można stworzyć coś wartościowego.