Zwierzęta schodzą na psy [CAŁY TEN POP]

[break]
Czyli jest mniej więcej tak, jak z dziećmi, z którymi też w popkulturze wychodzi nam średnio. Są castingi, łowienie talentów, a potem i tak na ekranie straszy jakieś drewniane dziecię - i od razu zaczynamy obstawiać, czy jesteśmy krajem Pinokiów, czy to tylko kolejny pociot jakiegoś producenta. Ot, taki mini-Misiewicz, jakich pełno u nas w każdym kącie. Ale o psach Misiewiczach na razie było cicho, a tu też rozpacz... Kultura pop na punkcie zwierząt zwariowała w ostatnich latach kompletnie - i nie chodzi tylko o filmiki z kotami amatorami brykającymi w sieci. Koty i psy zawodowcy w kinie czy telewizorze też czarują, bo, jak wiadomo, człowiek przy zwierzątku wzrusza się i raduje. Nam, niestety, sprzedawanie atrakcyjności zwierząt nie wychodzi. Ani w wersji stricte rozrywkowej, ani, powiedzmy, społecznej, ogrywającej choćby kwestię bezdomności pupili. I wrażenie jest takie, że w polskiej telekulturze świetnie przyjmują się wszystkie formaty, tylko nie te ze zwierzętami. Oglądamy kolejny sezon tego nieszczęsnego „Komisarza Aleksa” i mamy wrażenie, że cudem jest tu już utrzymanie psiny przed kamerą. Próby robienia szoł ze zwierzakami w rodzaju „Przygarnij mnie” wyszły tak, jak miały nie wyjść, czyli jak lans podupadających gwiazdek. I to mimo tego, że nasz stosunek do domowych zwierzaków zmienił się w ciągu ostatnich dwóch dekad rewolucyjnie, a media zalewane są produkcjami ze świata, w których psiaki czy kociaki czarują oscarowo.

Cóż, jak dotąd ostatnim zwierzęcym sukcesem naszej kultury pop był pies przebrany za pająka, który straszył lud w filmiku pana Wardęgi. Przebierania kota panu Wardędze oczywiście na razie nie polecam, bo kot, za sprawą pana Prezesa, to dzisiaj zwierzę polityczne.