Życie to gra w szachy

Marcel Woźniak nakręcił swój debiutancki film za stypendium od magistratu. To najlepiej wydane miejskie pieniądze na kulturę w ostatnim roku.

<!** Image 3 align=none alt="Image 193869" sub="Paweł Tchórzelski i Krystian Wieczyński rozgrywają finałową partię niczym bohaterowie „Siódmej pieczęci” Ingmara Bergmana [Fot.: Nadesłana]">Nie oszukujmy się, że wyłącznie za te 6 tys. zł, które otrzymał reżyser, można nakręcić film. Nie można. Tym większe brawa należą się twórcy za to, że udało mu się przekonać do udziału w tym debiutanckim projekcie tak ogromną liczbę osób, które gotowe były poświęcić swój czas i umiejętności zupełnie bezinteresownie dla jego pomysłu. I co najważniejsze - zrobiły to naprawdę w niezłym stylu. Czy sprawi to, że teraz miasto o wiele bardziej życzliwie będzie spoglądać na filmowe pomysły, które zamiast trafić na ekran lądują w szufladzie?

<!** reklama>„Caissa” to w zasadzie filmowa impresja na temat tego, co nas w życiu omija, co gubimy, biegnąc na złamanie karku za karierą. Oto dwóch przyjaciół ze szkolnych lat spotyka się na ulicy, co stanowi punkt wyjścia to tego, aby każdy z nich zaczął snuć domysły na temat drugiego. Całość utrzymana jest w czarno-białej konwencji z zastosowaniem kolorowych reminiscencji z ich młodzieńczej przeszłości. Woźniak bawi się z widzem, pozwalając odnajdywać mu mniej lub bardziej ukryte nawiązania do rozgrywki w szachy, które uczynił motywem przewodnim całego swojego 27-minutowego filmu.

Szachownica pojawia się zatem na kolczykach głównej bohaterki, bluzkach i bluzach, elementach odwiedzanej kawiarni, stołach, opakowaniach ciastek, a nawet w mniej bezpośrednich nawiązaniach, gdy jeden z bohaterów mija kosz na śmieci z wymalowaną liczbą 64, czyli dokładnie tyle, ile jest pól na szachownicy. I nawet dziedziniec Ratusza Staromiejskiego odgrywa w tej życiowo-szachowej matni swoją rolę. Zgrabnie to wszystko układa się w spójną opowieść, która mogłaby zyskać nieco więcej, gdyby tylko w montażu pozbawić ją chociażby kilku minut przeciągniętych wspomnień bohaterów.

Z grona aktorów brylują Krystian Wieczyński, Radosław Smużny oraz Paweł Tchórzelski, którego każde pojawienie się budzi - zgodnie z powierzoną mu rolą - niepokój. Już od połowy filmu wszystko zmierza tu do finału. Warto zwrócić uwagę na umiejętne wykorzystanie w „Caissie” muzyki, dla której w tym projekcie znalazło się właściwe miejsce, co przy debiutach zdarza się niezwykle rzadko.

Trzeba być szczerym. Swoją opowieścią w „Caissie” Marcel Woźniak nie wymyślił wiele nowego. Zaprezentował za to bardziej dojrzałe myślenie o sztuce filmowej niż robią to inni toruńscy twórcy, którzy choć bardzo chcieliby uchodzić za wielkich reżyserów, to jednak takimi nie są. Jak tę przewagę wykorzysta teraz Woźniak?