Alternatywy cztery

<!** Image 1 align=left alt="Image 15134" >Po wtorkowym spotkaniu prezydenta z dwoma tenorami platformy - Janem Rokitą i Donaldem Tuskiem - liderzy PO zaśpiewali cienko. Prezydent w ogóle nie zaśpiewał. W zastępstwie Lecha Kaczyńskiego krótkie arie odśpiewali kancelaryjni sekretarze stanu. Wystąpili w duecie: dla Polek zaśpiewała pani, a dla Polaków pan. Zupełnie jak w czasie kontroli na granicy - pani dla pań, dla panów pan. Pomysł jest dobry, choć część naszych Czytelników wolałaby ujrzeć zatroskane oblicze samego prezydenta.

Spotkanie wyjaśniło nam jedynie kwestię kalendarzową. Okazało się, że prezydent spośród polityków na kalendarzu zna się najlepiej, jakżeby inaczej.

O niebo lepiej niż Marek Jurek, zwany uporczywie przez wrogów marszałkiem bez nazwiska. Dziś przynajmniej wiemy, że na uchwalenie budżetu pozostało jeszcze mniej czasu niż nasze elity początkowo przypuszczały, czyli akurat tyle, by rozwiązać parlament. Wczoraj na scenę wkroczył brat prezydenta, Jarosław, i zaintonował pieśń o półrocznym pakcie stabilizacyjnym, który polega na tym, że opozycja ma przez pół roku dać święty spokój rządowi Marcinkiewicza. Powodzenie tej koncepcji wydaje się mało prawdopodobne, bo to taka koalicja bez koalicjantów i przywilejów (czytaj: rządowych stołków). Nie jest też tajemnicą, że nawet partie przestraszone perspektywą przedterminowej elekcji nie są w stanie uchronić nas przed ponownymi wyborami, bo chór to pod względem siły głosu za słaby. Jak zwykle więc wiemy, że nic nie wiemy, bo ponownie mamy do czynienia z paroma męczącymi scenariuszami, a nawet, jak mówią niektórzy politycy - i to wcale nie z Samoobrony, mamy trzy alternatywy. Wyżej podpisanemu wydaje się więc, że coraz nam bliżej, poza wcześniejszymi wyborami, do alternatywy, ale tej Barejowskiej, oznaczonej numerem czwartym.