Bo we mnie tkwi taniec

Jolanta Michalak jest choreografką i prowadzi toruńską grupę taneczną Baby Jagi. Taniec jest jej pracą, a zarazem największą pasją.

<!** Image 2 align=none alt="Image 200339" sub="Taniec to pasja, która - jak podkreśla Jolanta Michalak - daje ogromną satysfakcję, ale wymaga też wielkiego wysiłku, zaangażowania i pracy Fot. Archiwum">

Ta przygoda zaczęła się już w dzieciństwie. Jednak na początku nie było łatwo.

- Przeszkodą był wzrost - wspomina pani Jolanta. - Tańczyłam jako dziecko, ale na zawodowy taniec nikt nie dawał mi szans, ponieważ byłam za wysoka i za chuda. Pamiętam, jak poszłam z rodzicami na przesłuchania do zespołu. Organizatorzy zajęć tanecznych, na które chciałam uczęszczać, gdy zobaczyli moich wysokich rodziców, od razu powiedzieli, że ja się do tańca nie nadaję. Co do mojego wzrostu to rzeczywiście się nie pomylili, bo mierzę 175 cm, ale to przecież nie jest wystarczający powód, by odbierać komuś prawo do realizacji marzeń.<!** reklama>

Ciągle w ruchu

Pani Jolanta z nich nie zrezygnowała i znalazła propozycje dla siebie - zespół taneczny działający przy szkole. Jako siedmioletnie dziecko zetknęła się z występami na scenie i publicznością. Chciała poświęcić się tańcowi współczesnemu, ale w latach 70. ubiegłego wieku nie było takich możliwości. Bazą do tego typu tańca okazała się gimnastyka artystyczna. W liceum pani Jolanta wróciła nie tylko do tańców współczesnych, ale też ludowych. Szkoła średnia - jak mówi - była czasem na rozwijanie zainteresowań. Problem pojawił się po maturze, kiedy musiała zdecydować, co dalej chce robić w życiu.

- Rodzice i bliscy namawiali mnie na studia, które dadzą mi pracę - mówi. - Przez dłuższy czas myślałam o tym, by zdawać na polonistykę. Bardzo lubiłam pisać i pewnie dziś byłabym dziennikarką, ale pozostałam wierna sobie. Taniec tkwił we mnie przez cały czas, dlatego wybrałam studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Najpierw była to rehabilitacja, a później turystyka. Na obu kierunkach było dużo zajęć tanecznych, dzięki którym mogę powiedzieć, że jestem zawodowym choreogorafem.

Pani Jolanta podkreśla, że czasem warto postawić wszystko na jedną kartę. Dziś nie żałuje swojej decyzji, dotyczącej tego, by swoje zawodowe życie związać z tańcem. Ta praca daje mnóstwo satysfakcji, choćby wtedy, gdy jedna z tancerek z zespołu dostaje angaż w Operze Wiedeńskiej. Poza tym ciągle jest się w ruchu, poznaje się nowe miejsca i nowych ludzi. Pani Jolanta ma naturę lidera, dlatego zdecydowała się zostać choreografem.

Scena dla najmłodszych

- Lubię przewodzić, podejmować decyzje, nadawać ostateczny kształt różnym przedsięwzięciom - mówi. - Poza tym tancerką jest się do 30. roku życia, a później trzeba myśleć o tym, co dalej, dlatego jestem zadowolona z zawodu, który wykonuję.

Taniec to pasja, która - jak podkreśla pani Jolanta - daje ogromną satysfakcję, ale wymaga też wielkiego wysiłku, zaangażowania i pracy. Niezbędne są też wytrwałość i odpowiedzialność. Właśnie takie cechy powinny mieć dzieci, które chcą tańczyć i występować na scenie. Jak mówi pani Jolanta, tańczyć trzeba zacząć wcześnie. Jej najmłodsi podopieczni w zespole Baby Jagi to pięciolatki.

Nie tylko dla szczupłych

- Dzieci muszą mieć poczucie rytmu, to podstawa - uważa pani Jolanta. - Nieprawdą jest zaś to, że tancerką może zostać tylko szczupła dziewczynka. Kilka kilogramów więcej nie stanowi przeszkody. Staram się też dobierać dzieciom odpowiednie stroje, by na scenie mogły czuć się komfortowo i pewnie.