Uwalnianie miasta od wszechobecnych płacht reklamowych ma wiele zalet. O korzystnym wpływie na krajobraz pisaliśmy już wiele razy.
W poszukiwaniu kolejnych plusów warto udać się na ulicę św. Katarzyny, konkretnie pod kamienicę nr 6, charakterystyczny budynek z wykuszem. Proszę spojrzeć na jego dolną część po prawej stronie, gdzie jakiś czas temu wisiał baner bodajże szkoły nauki jazdy. Reklama zniknęła odsłaniając tynk ze śladem starego napisu. Z widocznych liter łatwo można je złożyć w wyraz „Hotel”. Jaki? „Dylewski” albo „Mazowiecki”, w każdym razie w dawnym Toruniu chwalony.
Czytaj też: Dziesięciu chętnych do fotela dyrektora Teatru Horzycy
Obecny kształt kamienica przy św. Katarzyny 6 zawdzięcza przebudowie z 1897 roku. Odpowiadał za nią nasz dobry znajomy architekt Hermann Rosenau, który działał na zlecenie właścicielki budynku Klary Dylewskiej czy też może raczej Clary Dylewski, jak to pani, żona restauratora, występuje w źródłach.
Wzmianki o hotelu pojawiają się na stronach ogłoszeniowych „Gazety Toruńskiej”, jego właściciele, mimo polskiego nazwiska, czuli się chyba jednak Niemcami i zapewne po powrocie Torunia do Polski wyjechali. Klucze wraz z aktem własności przeszły do rąk rotmistrza Jana Jankowskiego i jego żony Anieli.
W maju 1921 roku oficer, który był również weterynarzem, wpłacił 500 marek na pomoc dla sierot i wdów po powstańcach śląskich. Na opublikowanej w prasie liście darczyńców podpisany jest jako Jankowski z Hotelu Mazowieckiego. Przynajmniej część budynku znajduje się w rękach potomków rotmistrza do dziś.
Wróćmy jednak do początku lat 20., kiedy właściciele hotelu polecali swoim gościom pięknie umeblowane pokoje, restaurację oraz salę do spotkań. W 1923 roku korzystali z niej m.in. członkowie Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, spotykając się w niej w każdy pierwszy wtorek miesiąca.
Restauracja żyła własnym, na ogół bardzo aktywnym życiem. Prowadził ją Władysław Ruszkowski, od którego w sierpniu 1926 roku przejął ją Konstanty Koperski, aby w pierwszej połowie lat 30. przekazać ją Bolesławowi Chodkowskiemu.
Nowy gospodarz otworzył tu dancing „Colombina”, w którym tańce trwały do samego rana. Ceny obiadów z trzech dań zaczynały się już od 80 groszy, a za najtańszą kolację trzeba było zapłacić 70 groszy. Było to jedno z czterech miejsc w Toruniu, obok „Esplanady” oraz hoteli „Pod Orłem” i „Trzema Koronami”, gdzie w tych czasach działał kabaret.
Czytaj też: Sprawca wypadku na moście jednak pijany
W 1937 roku „Colombina” zamieniła się w „Cassanowę”. Pojawił się zupełnie nowy zespół i nowe tancerki, zabawy trwały jednak po staremu - do rana. Zmęczony tańcem „Cassanowa” zniknął niecałe dwa lata później. Na początku lutego 1939 roku przy św. Katarzyny 6 rozgościła się „Mascotte”.
„Dancing Mascotte będzie prowadzony przez wybitnego fachowca, który zaspokoi najwybredniejszą Klientelę - czytamy w reklamie ze „Słowa Pomorskiego”. - Kuchnia pierwszorzędna. Coctail Bar. Orkiestra doborowa. A więc wszyscy do Mascotte”.
Zabawa w tym miejscu niestety nie trwała długo. Raptem do końca wakacji...
Zobacz też:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
