Grosik w becik

<!** Image 1 align=left alt="Image 9726" >Nie grozi mi już raczej stres młodego taty. Może i dobrze, bo pieluchy źle płukałem, a butelkę przeciw kolce zawsze przynosiłem zbyt gorącą. Może i źle, bo na „becikowe”, które obiecuje nowy rząd w ramach kwesty o głosy poparcia, się nie załapię. „Becikowe” wywołuje dość stonowane reakcje, bo to politycznie mało wdzięczny temat do dyskusji.

Nie wiadomo dokładnie, ile by ten prorodzinny gest miał społeczeństwo kosztować, ale w eterze krążą kwoty rzędu 360-370 milionów rocznie. Po wykonaniu prostej operacji matematycznej przekonujemy się zatem, że każdy z Polaków musiałby wrzucić w becik wcale nie grosik, lecz około dziesięciu złociszów. Może to nie majątek, ale... Jako że w posły ani w senatory się nie wybieram, mogę otwarcie powiedzieć, co o tym sądzę. Pomysł z „becikowym” nie podoba mi się, podobnie jak wszystkie pomysły polegające na rozdawaniu pieniędzy na podstawie jakiegoś bardzo ogólnego klucza. Jeśli ktoś złamie nieszczęśliwie nogę, a nie był ubezpieczony, to może liczyć na figę z makiem.

Dlaczego zatem, jeśli ktoś zaszedł w ciążę, nie zastanawiając się przed miłosnym bara-bara, czy stać go na urodzenie i wychowanie dziecka, miałby z klucza otrzymywać wsparcie z publicznej kasy? Dlaczego, na równi z ubogimi matkami, dofinansowane miałyby być osoby opływające nie tylko w brzuch, ale i w dostatek? Dlaczego wreszcie tysiąc złotych „becikowego” miałoby także trafiać do tych pań, które nawet nie wiedzą, z kim i kiedy zaszły w ciążę, a każdy - że się tak wyrażę - przychód przeznaczają na płukanie gardła? Jednym słowem, uważam, że tę górę wspólnego grosza można wydać rozsądniej i bardziej sprawiedliwie. Także na działania prorodzinne.