Interesująca wystawa w Ratuszu Staromiejskim

<!** Image 3 align=none alt="Image 205849" sub="Marek Czarnecki (na zdjęciu) w swoim najnowszym projekcie zmierzył się z trudnym tematem przedstawienia społecznego przyzwolenia na kontrolę [Fot.: Jacek Smarz]">
Sto dwadzieścia zdjęć składa się na najnowszy projekt toruńskiego fotografika Marka Czarneckiego, który można oglądać w Ratuszu Staromiejskim. To autorski punkt widzenia w sprawie dobrowolnego poddawania się kontroli.
<!** reklama>

Autor „Naszego bezpiecznego świata” pracował nad tym projektem z pełnym poświeceniem. Stał, kucał, a nawet kładł się ze swoim aparatem na ziemi. Wszystko dla uzyskania jak najlepszego ujęcia, co pokazuje kilkunastominutowy film dokumentalny, który jest bonusem do całej wystawy.

Oglądając w Muzeum Okręgowym końcowy efekt tej fotograficznej gimnastyki można śmiało stwierdzić, że było warto. Efekt w większości przypadków jest naprawdę niesamowity. I co ważne - można go oglądać na dużych wydrukach.

Toruński fotografik zmierzył się w projekcie z trudnym tematem przedstawienia społecznego przyzwolenia na kontrolę. Kontrolę, na którą każdy z nas decyduje się co dzień w imię zapewnienia sobie większego bezpieczeństwa. Kamery, numery PIN, hasła, karty kredytowe i wiele innych wytworów minionych lat. To wszystko sprawia, że oko Wielkiego Brata bezustannie skanuje nasze życie za pośrednictwem stworzonego przez nas samych sytemu. Symbolem tego zniewolenia Marek Czarnecki uczynił na zdjęciach kaftan bezpieczeństwa.

Wszystkie kadry został staranie zaaranżowany z udziałem poprzebieranych w odpowiednie stroje statystów. Napięcie budują nie tylko twarze, ale w równym stopniu dobrana chłodna stylistyka zdjęć oraz odpowiednie, momentami nawet apokaliptyczne plenery. W sumie do obejrzenia jest aż sto dwadzieścia zdjęć, część panoramicznych, wykonanych w dwudziestu lokalizacjach. Najbardziej udane i klimatyczne serie? Te, które powstały m.in. w Forcie IV, Muzeum Autobusów, wieży ciśnień czy hali remontowej PKP Toruń Kluczyki.

Każdy centymetr zdjęcia jest tutaj ważny i zachęca do tego, aby wracać do tych prac po kilka razy. Analizować wyrazy twarzy osób, które wzięły udział w tym projekcie. Z niedowierzeniem przyglądać się niuansom - zatrzymanym na jednym ze zdjęć rozczłonkowanym promieniom wpadającego słońca czy lecącemu tuż nad głowami statystów samolotowi daleko na niebie. Przypadek? Nawet jeśli tak, to i tak kompozycja poszczególnych elementów każe nam wierzyć, że taki był właśnie artystyczny zamysł.