Jak pokochaliśmy Tiranę

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/szczepanski_artur.jpg" >Trudno jest mi znaleźć choć jeden powód, dla którego miałbym się cieszyć z proklamacji niepodległości Kosowa, do wczoraj serbskiej prowincji. Zapewne znajdą go nasi politycy, którym, nie wiedzieć czemu, bliżej do Albanii niż słowiańskiej Serbii. Niepodległe Kosowo uznamy tylko dlatego, że marzy o tym prezydent George W. Bush, który, jak przypuszczam, dokładnie nie wie, gdzie to jest. Możemy też uznać wolne od Serbów Kosowo na złość Rosji, a to dla wielu polityków w naszym kraju wystarczająca rekomendacja.

Unia Europejska jest też „za”, ale już dziś wiadomo, że nie wszystkie państwa członkowskie UE poprą wielką Albanię. Tak, wielką Albanię, trudno bowiem mieć złudzenia, że proklamowanie niezależnego Kosowa to nie jest oddanie jego terytorium Albanii.

<!** reklama>Bezkrytyczne poparcie deklaracji Albańczyków przez nasze władze będzie jeszcze jednym dowodem na to, że szukanie przyjaciół z dala od terytorium naszego kraju to polska specjalność. W razie kłopotów zawsze będziemy mogli uciec przez Zaleszczyki do Tirany.

Pomijam fakt, że deklaracja kosowskiego parlamentu tworzy bardzo niebezpieczną sytuację na Bałkanach, bo elity polityczne zdają się żyć Międzynarodowym Dniem Kota i tym, czy prezydent RP zostanie ogłoszony „kociarzem roku”. Pisząc te słowa, mam jedynie nadzieję, że bezkrytyczne uznanie niepodległości Kosowa przez Polskę nie okaże się dla rządu i prezydenta „kotostrofą” 2008 roku.