Trzeba nam bogaczy

<!** Image 1 align=left alt="Image 27011" >W starym szmoncesowym dowcipie jest tak: dwóch żebraków przechadza się pod płotem rezydencji Rotszyldów i obserwuje, jak w oddali niania prowadzi alejkami angielskiego ogrodu wózek na złotych kółkach z kilkumiesięcznym dziedzicem bajecznej fortuny.

- No i zobacz, jak to jest - mówi jeden do drugiego. - Taki mały, a już Rotszyld!

Rotszyldów to może u nas nie ma, ale właścicieli PIT-ów, w których kwoty dochodu mogą przyprawić o zawrót głowy - nie brakuje. I to jest pocieszające, bo skarbowa statystyka ujmuje przecież tylko tych, którzy legalnie zbijają swe fortuny. A przecież do realnego bilansu polskiej zamożności trzeba jeszcze doliczyć rekiny szarej strefy, które bardzo duże pieniądze robią na lewo i którym niczego nie powinno się życzyć poza szybką wpadką.

<!** reklama right>We wszystkich normalnych krajach są ludzie biedni, są średniacy i jest warstwa ludzi bardzo zamożnych. Rzecz tylko w tym, by proporcje wielkości tych klas zbliżały nas do Europy, a nie do Ameryki Łacińskiej. Potrzebujemy skutecznej opieki socjalnej dla najsłabszych, tworzonej przez ludzi, którzy pamiętają starą, dobrą liberalną zasadę, że zawsze lepiej dać wędkę niż rybę. Potrzebujemy możliwie jak najliczniejszej warstwy średniaków, ludzi których stać na przyzwoity standard życia, mogących jedynie pomarzyć o wózku na złotych kółkach, ale też niestresujących się co miesiąc, czy starczy do pierwszego. I potrzebujemy bogaczy. Tak, potrzebujemy ich, choć po latach wmawiania nam bzdur o takich samych żołądkach i o tym, że każdy bogaty to albo złodziej, albo krwiopijca, wreszcie przy wciąż tak popularnej bezinteresownej polskiej zawiści - takie hasło brzmi cokolwiek dziwnie. Potrzebujemy ludzi, którzy nie przez układy i nie dzięki pierwszemu ukradzionemu milionowi potrafią zbić i pomnożyć majątek, nie uciekając przy najbliższej okazji do któregoś z podatkowych rajów. To oni dają pracę, to ich wydatki nakręcają koniunkturę i to oni pokazują, że także nad Wisłą czasami może się udać.