W kraju pozytywnej energii

Rozmowa z MIKĄ URBANIAK, wokalistką, córką Michała Urbaniaka i Urszuli Dudziak. Artystka w listopadzie zaśpiewała przed toruńską publicznością.

<!** Image 2 align=none alt="Image 200773" >

Wystąpiła Pani na koncercie w nowym cyklu „Od Nowa na obcasach”, który ma na celu promowanie wyjątkowych wokalistek. Jak ocenia Pani tę inicjatywę?

Jestem zaszczycona, że mogłam wystąpić właśnie w „Od Nowie na obcasach”. Cieszy mnie to, że ludzie oceniają mnie jako oryginalną wokalistkę. To wyjątkowa inicjatywa, ponieważ kobiety w każdym miejscu na świecie, niezależnie od tego, jaki zawód wykonują, potrzebują wsparcia i potwierdzenia, że to, co robią, ma sens. Takie imprezy jak kobiece koncerty bardzo pomagają artystkom, zwłaszcza tym, które dopiero zaczynają.<!** reklama>

Kobietom jest trudniej zaistnieć w życiu publicznym?

Tak. Uważam, że kobiety mają w sobie specyficzny rodzaj wrażliwości, a świat jest bardziej ułożony według praw ustalonych przez patriarchat. Nie mówię, że trzeba z tym walczyć, ale dziś widać doskonale, że kobiety muszą dać z siebie więcej. W ciągu ostatnich lat rola kobiety zmieniła się o 180 stopni. Dziś nie jest już tylko żoną i matką. Może mieć pasję, rozwijać się zawodowo, ale na pewno jest jej trudniej łączyć te wszystkie role.

Tak samo trudno jest zaistnieć młodej artystce, która jest córką znanych rodziców?

To zależy w jakim dniu (śmiech). Tak naprawdę uważam, że to jest piękne. To trudne pytanie, trochę skomplikowane, bo z jednej strony jest trudniej, a z drugiej łatwiej. Mam wspólny język ze swoimi rodzicami. Bardzo ich podziwiam i uważam, że są niesamowici. Jestem im bardzo wdzięczna, chociażby ze względu na to, że talent w dużej mierze dziedziczymy właśnie po rodzicach.

Urodziła się Pani w Nowym Jorku. Tam spędziła dzieciństwo, a jako dorosła kobieta przyjechała do Polski...

Bardzo chciałam poznać Polskę. Nie planowałam jednak długiego pobytu. Przyjechałam na pewien czas, ale zostałam. Coś mnie do Polski ciągnęło i wydawało mi się to bardzo naturalne.

Jakie były Pani początki w Polsce? Coś Panią zaskoczyło, a może zachwyciło? Warszawa jest miastem, w którym dużo się dzieje, ale zdecydowanie różni się od Nowego Jorku...

To, co było dla mnie najtrudniejsze, to brak różnorodności, z którym zetknęłam się już na samym początku mojego pobytu w Polsce. W Nowym Jorku są ludzie z całego świata. Przyzwyczaiłam się do tego, że widzę różnych ludzi, którzy nie tylko posługują się innym językiem, ale mają też inną kulturę. Tu tego nie ma i trudno mi było odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Polacy mają też specyficzny sposób myślenia, który czasem jest negatywny, ale jest też u nas ogrom pozytywnej energii i serdeczności. W świecie artystycznym też (śmiech). Kiedy tu przyjechałam, nie było łatwo, ale jednak się odnalazłam. Dziś mogę powiedzieć, że kocham Polskę i uważam, że nasz kraj ma ogromny potencjał.

Pierwsze kroki na scenie stawiała Pani w towarzystwie Andrzeja Smolika. Skąd pomysł na to, by nagrać solową płytę?

Po prostu nadszedł odpowiedni moment. Dojrzałam do tego, żeby nagrać coś autorskiego. Poza tym na mojej drodze pojawił się producent, z którym postanowiłam rozpocząć pracę nad pierwszą płytą.

Od Pani debiutanckiego albumu pt. „Closer” minęły trzy lata. W tym roku pojawiło się Pani najnowsze wydawnictwo „Follow You”. Czym materiał różni się od debiutanckiej płyty?

„Follow You” to płyta bardzo różnorodna. Myślę, że jestem bardziej sobą na tej płycie, a autentyczność jest ważna nie tylko dla artysty, ale przede wszystkim dla jego odbiorców. To album zdecydowanie bardziej odważny i charakterystyczny od poprzedniego. To płyta, jakiej sama chciałabym posłuchać.