Z walizką przez życie

<!** Image 2 align=none alt="Image 208382" sub="W lutym tego roku Janina Mazurkiewicz uroczyście obchodziła „55-lecie przyjaźni z Mikołajem Kopernikiem”. [Fot. Sławomir Kowalski]">

Rozmowa z JANINĄ MAZURKIEWICZ, muzealnikiem z wykształcenia i przyjaciółką Mikołaja Kopernika z zamiłowania. Do jej największych zasług należy powstanie takich instytucji jak: Dom Mikołaja Kopernika, Planetarium czy Muzeum Piernika.

Często podkreśla Pani, że praca jest nie tylko sposobem na życie, ale również pasją, z której trudno zrezygnować...

Tak się złożyło, że zaprzyjaźniłam się z Kopernikiem, ponieważ w Toruniu prowadziłam jego dom przez 40 lat. Mój zawód jest moją pasją dlatego, że jest to praca od początku, u podstaw. Uważam, że jeśli zaczyna się coś ważnego, to trzeba w tym trwać. To daje człowiekowi powera do działania i realizacji różnych zadań.

Ma Pani własną definicję pasji?

Myślę, że pasja wiąże się z darami i talentem, które człowiek otrzymuje, kiedy się rodzi. To taka walizka życia. Profesor Tatarkiewicz uważał, że najważniejsza jest właśnie ta walizka i to, co wkładamy do niej do trzeciego roku życia. To wszystko procentuje w naszej dalszej drodze. Dużą rolą mają do spełnienia rodzice, a później szkoła. Ja miałam wspaniałych pedagogów.

W październiku znowu odwiedzę słynną „Konopę” w Inowrocławiu, gdzie wszystko dla mnie się zaczęło. To moja buda i to słowo nie ma dla mnie pejoratywnego znaczenia. To jak druga rodzina. Mam krąg przyjaciółek, które poznałam w młodości, z którymi utrzymuję kontakt do dzisiaj. Chętnie spotykamy się raz do roku na naszych wypadach do sanatorium. Warto dbać o takie przyjaźnie i muszę podkreślić, że właśnie szkoła w dużej mierze przyczyniła się do tego, że jesteśmy kobietami z pasją.

Warto pielęgnować szkolną przyjaźń?

To inna przyjaźń niż ta, którą ludzie dzisiaj nazywają przyjaźnią. Nas łączy wspólna historia. Możemy się nie widzieć przez lata, a przyjaźń i tak przetrwa.

Tak jak Pani miłość do muzyki?

Tak. Jako dziecko byłam kompletnie pozbawiona słuchu. Zostałam wyrzucona z chóru szkolnego, a jakby tego było mało, rodzice, bym nabrała ogłady, zapisali mnie do szkoły muzycznej, co było dla mnie katorgą, ale później, już w liceum, odwiedzali nas aktorzy i muzycy, którzy zaszczepili we mnie miłość do muzyki klasycznej. Dzięki temu kocham Beethovena, Chopina i Bacha.

Muzyka inna niż klasyczna też Panią interesuje?

Oczywiście. Lubię dobrą muzykę. Uwielbiam Edith Piaf i naszych braci Golec.<!** reklama>

Skąd wzięło się to zainteresowanie muzyką góralską?

Jestem miłośniczką gór i Podhala. Często powtarzam, że jestem góralką, urodzoną na Kujawach. Przed wojną mieszkałam w górach i je pokochałam. Porównuję się do Kasprowicza, który również nie był urodzonym góralem, ale góry były jego miejscem na ziemi. Ja po wojnie wróciłam na Kujawy, a w Toruniu jestem zakochana od 1952 roku.

Trzeba poznać różne miejsca, żeby znaleźć to swoje...

Tak. Bardzo lubię podróże. Wychodzę z założenia, że najpierw trzeba poznać swój kraj, a dopiero potem odwiedzać inne zakątki. Nasza błękitna planeta jest piękna. Największe wrażenie zrobiły na mnie Sankt Petersburg i czeska Praga. Byłam też w Meksyku, Mongolii, Gruzji, środkowej Azji, a teraz marzę o Grenlandii i Islandii.

Praca, podróże, muzyka - jest coś jeszcze na tej liście rzeczy ulubionych?

Książki, które czytam od piątego roku życia. Zaczynałam od braci Grimm, a dziś mam trzy tysiące książek na 38 metrach kwadratowych. Mój księgozbiór zawiera specjalistyczne podręczniki z historii sztuki, kulturoznawstwa i filozofii. Kopernik ma swoją osobną półkę. Są też biografie i około 150 pozycji kulinarnych, które być może, wykorzystam w przygotowaniach do świąt.

Napisz do autora: [email protected]