A plany były na lat trzydzieści...

Kilka dni temu zmarł toruński poeta Wojciech Piotr Sobecki. Miał 47 lat. Był autorem szesnastu tomików wierszy. Należał do Związku Literatów Polskich.

<!** Image 2 align=right alt="Image 76736" sub="Wojciech Piotr Sobecki / Fot. Archiwum">Z chorobami borykał się od dawna. Jak napisał w nieco żartobliwym wierszu „Skakanka”, opiewając swego codziennego towarzysza - zwykły taboret: „więź między nami doprawdy szczególna (...) Nigdy przez skakankę nie będziemy skakać”. W innym miejscu relacjonował: „otwieram oczy/ lekarze (...) starają się bym był”.

A przecież, jeśli spojrzeć na cały dorobek poety, trudno znaleźć twórczość goręcej reagującą na życie, we wszystkich jego przejawach, i bardziej życiem zachwyconą. Wszak: „trafiła nam się rzeczywistość/ jak ślepej kurze ziarno/ próbujemy ją kochać” - przekonywał w tomiku „Trzydzieści srebrników”.

Czytając wiersze Wojciecha Sobeckiego, można się zastanawiać, dlaczego czasem tak pospiesznie je zapisywał, jakby nie dając dojrzeć. Można kręcić nosem, że pomiędzy wyrafinowanymi, kunsztownymi lirykami zdarzały się teksty niemal publicystyczne, gwałtowne i bardzo wprost reagujące na to, co za oknem i co w telewizyjnym okienku. Ale, paradoksalnie, one właśnie dopełniały obrazu, były tłem dla tamtych bardziej refleksyjnych, wynikłych z niespiesznej refleksji nad sobą, nad przemijaniem. I dla niezwykłe zmysłowych erotyków. I dla bardzo emocjonalnych dysput z Bogiem, oscylujących między hołdem a zwątpieniem.

<!** reklama>„Bądź tak uprzejma poczekaj trochę/ bo plany moje na lat trzydzieści” - pisał w wierszu „Do białej pani” z ostatniego, ubiegłorocznego tomiku „Tatuaż w kolorze blue”. Nie poczekała. Nie dała tylu lat. Zostały książki. Dziesięć lat temu w zbiorku „Trzydzieści srebrników” prosił: „Zostań kumplem moich wierszy/ odwiedzaj czasami/ spoufal się”.

Zaproszenie poety zapewne jest aktualne.