Adoracja brzucha

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/reszka_jaroslaw.jpg" >W latach 2000-2010 Francois Ozon nakręcił dziesięć filmów fabularnych. Przy takiej płodności muszą zdarzać się dzieła udane (do nich na pewno zaliczyć trzeba bodaj najbardziej znany film Ozona - „8 kobiet”) i słabsze. „Schronienie”, ósmy film, który właśnie wszedł do polskich wypożyczalni, trudno jednoznacznie ocenić.

W recenzji na jednym z filmowych portali internetowych padają kąśliwe słowa połączone z radą: „Może (Ozon - przyp. J.R.) powinien dać sobie spokój z kręceniem jednego filmu rocznie i trochę odpocząć od kina. Na razie jego talent coraz bardziej się marnuje”. Hmm, czy podobną radę należało onegdaj dać Hitchcockowi, który między rokiem 1953 (miał wtedy 54 lata) a 1964 nakręcił dwanaście filmów, w tym „Ptaki”, „Psychozę”, „Północ, północny zachód” i „Okno na podwórze”? Ważniejsze jest chyba to, by nie popadać w schematyzm i manierę. Do Ozona przylgnęła etykietka twórcy ekstrawaganckiego. To raczej komplement, lecz reżyser powinien się pilnować, by ekstrawagancja, elementy obyczajowej prowokacji nie stały się wartościami samymi w sobie. A „Schronienie” chwilami może irytować nadmiarem obyczajowych komplikacji i wyzwań. Jest główna bohaterka, atrakcyjna Mousse, grana przez Isabelle Carre, narkomanka, od 16. roku życia utrzymywana przez dojrzałych mężczyzn. Jest Louis, zbuntowany syn bogatej mieszczańskiej rodziny, narkoman, który mieszka z Mousse i po przedawkowaniu umiera. Jest ciąża Mousse, o której dowiaduje się w szpitalu po heroinowej zapaści. Jest przyrodni brat Louisa, Paul, esencja dobroci i delikatności, homoseksualista, a z czasem biseksualista. I jest Serge, prosty chłopak, kochanek Paula. Prowincja, uroczy zakątek, gdzieś nad Atlantykiem, Mousse ukrywa się tam przed pokusami Paryża, spędzając ostatni okres ciąży w towarzystwie Paula i Serge’a.

<!** reklama>Ważnym aktorem staje się wydatny brzuch Mousse (Carre grała w prawdziwej ciąży), chętnie przez nią eksponowany, będący obiektem adoracji ze strony otoczenia. Co rusz ktoś z tym brzuchem usiłuje porozmawiać, dotknąć go, nawet klękać przed nim. Najwięcej sceptycyzmu wobec brzucha zachowuje sama Mousse. Nie usunęła dziecka spłodzonego w narkotykowym ciągu, do którego nie przyznaje się rodzina ojca. Ale też do końca nie zaakceptowała odmiennego stanu. Miota się, topi smutki w piwie i lekach, zagłusza obawy szalonym tańcem w dyskotece. Nie jest to bohaterka, którą łatwo polubić. Najwyżej można ją zrozumieć. Niemniej opowieść Ozona, łącznie z przewrotnym zakończeniem, to nie jest kino wypalonego reżysera. Ogień w nim wciąż płonie. «- szkoda czasu

Nasza ocena: 2/3