Forsowanie Odry

<!** Image 1 align=left alt="Image 36806" >Przełomu nie było, bo nie mogło być. Ani premier Jarosław Kaczyński, ani kanclerz Angela Merkel, choć ładnie się uśmiechali do kamer, nie mogli króciutkim spotkaniem usunąć napięć między Berlinem a Warszawą. Tak już jest między sąsiadami po ciężkich przejściach, że zaufanie buduje się latami, a kolejną zimną wojenkę wywołuje się raz-dwa.

Kwitnące w latach 90. relacje załamały się już kilka lat temu, kiedy jeszcze w obu stolicach rządziły inne ekipy. To wtedy wyskoczyła sprawa gazociągu biegnącego z Rosji do Niemiec z pominięciem Polski, co nie tylko zakończyło wylewną przyjaźń między Gerhardem Schroederem i Leszkiem Millerem, ale wytyczyło trwałą linię podziału między Berlinem a Warszawą. Potem wcale nie było lepiej. Niepotrzebna, ośmieszająca nas awantura o satyrę w „Die Tageszeitung”, potem mętnie tłumaczona nieobecność Lecha Kaczyńskiego na szczycie Trójkąta Weimarskiego.

Po drugiej stronie Odry też popełniano błędy - by wspomnieć choćby obecność niemieckich rządowych oficjeli na imprezach Związku Wypędzonych, który zrobił wyjątkowo dużo, by rozwalić polsko-niemieckie relacje.

<!** reklama right>Jeśli jednak to ostatnie uznać można za brak wyczucia, to gazociąg będzie problemem, który nie da się zagadać deklaracjami o sąsiedzkiej przyjaźni.

Kłopot też w tym, że przegrywamy walkę o wizerunek Polski. Nie ma, niestety, sensownych pomysłów, jak na przykład przebić się do niemieckiej opinii publicznej z sygnałem, że opór wobec rosyjsko-niemieckiego układu gazowego nie jest wcale dowodem polskich fobii, tylko protestem wobec drastycznego złamania zasad lojalności, jakie powinny łączyć kraje wspólnoty europejskiej.