Getto - nie, Białogard - tak

<!** Image 1 align=left alt="Image 25828" >Rozumiem tych, którzy boją się, że tuż pod ich oknami wyrośnie socjalne getto. Któż by chciał mieszkać w sąsiedztwie ludzi, którzy potrafią na tysiąc sposobów zatruć wszystkim dookoła życie. Piją, biją, kradną, a w najlepszym wypadku nie płacą za nic, a już na pewno za czynsz, bo przecież cały świat jest po to, by im pomagać. Z drugiej jednak strony nie można wszystkich kwalifikujących się do mieszkań socjalnych wrzucać do jednego worka. Łatwo w ten sposób skrzywdzić tych, którzy znaleźli się w tarapatach, mają kłopoty, ale przynajmniej próbują sobie z nimi poradzić. Lokal socjalny może pomóc w wychodzeniu na prostą.

Kto zadecyduje o obliczu pokoszarowego osiedla przy Armii Ludowej? Ludzie niezamożni, ale uczciwi, czy margines pasożytujących na opiece socjalnej? Obawiam się, że jeśli w ramach tego fałszywie pojętego solidaryzmu społecznego dalej gminy będą musiały gwarantować lokal absolutnie wszystkim, także tym, którzy wcale na żadną pomoc nie zasługują - może być tam niewesoło.

<!** reklama right>Tak czy siak, dobrze, że wreszcie powojskowe obiekty doczekały się zagospodarowania. W Toruniu przez długie lata nie było sensownego pomysłu na budynki opuszczane przez armię. I bardzo marna to pociecha, że z tym problemem boryka się wiele miast. Marna, bo są przykłady, jak można to robić z głową, tak, że wszystkim się opłaca: wojsku, miastu, bo rozwiązuje problem terenów przechodzących do „cywila” i zwykłych ludzi, którzy zyskują dach nad głową za nieduże pieniądze. Toruń mógłby się tu wiele nauczyć np. od prawie dziesięć razy mniejszego Białogardu, który w spadku po Układzie Warszawskim odziedziczył całe kwartały polskich i sowieckich koszar i jakoś sobie poradził. Dobrze, że jest kogo podglądać.