Homo wiadomo

<!** Image 1 align=left alt="Image 12870" >Toruńsko-bydgoski happening wolnościowców oraz lesbijek nie wywołał awantury ani nawet dużego zainteresowania przechodniów. I dobrze. Wierzę, że stało się tak nie tylko dlatego, że ludzie przed Bożym Narodzeniem co innego mają na głowie.

Homofobia jest, oczywiście, problemem, ale raczej nie takim - przynajmniej u nas - który głęboko dzieli ludzi i rozpala nienawiść. Myślę, że niechętne reakcje częściej wywołuje prowokacyjne manifestowanie „inności” niż homoseksualizm jako taki.

Nie widuję wprawdzie na ulicach tulacych się i całujących panów z panami ani też pań z paniami. Ale gdybym taki obrazek zobaczył, pewnie poczułbym się zażenowany. Tak samo zresztą zażenowany czuję się, kiedy, chcąc nie chcąc, muszę czasami zerkać na długie, głębokie pocałunki czy błądzące dłonie zakochanych różnej płci na ławce w parku albo przed szkołą. Uważam bowiem, iż pewnych zachowań, uczuć nie wynosi się na ulicę, bez względu na to, jak bardzo są szczere i kogo dotyczą.

Zgadzam się natomiast z tym, że kwestie majątkowe (dziedziczenie, podział wspólnego majątku po rozstaniu, zasiłek pogrzebowy itp.) długoletnich partnerów tej samej płci powinny być uregulowane na wzór praw małżonków. Takie rozwiązanie dyktują rozsądek i uczciwość. Podobnie, sprzeciw muszą budzić przejawy dyskryminacji homoseksualistów w pracy czy w życiu publicznym. Nie sądzę przy tym, aby mój pogląd na ten temat zdecydowanie różnił się od poglądu większości Polaków. Porozumienie „ponad podziałami” jest więc możliwe i chyba nie takie trudne. Pod warunkiem jednakże, że homoseksualni aktywiści ograniczą swe wysiłki do walki o takie właśnie podstawowe prawa, nie mieszając do tego małżeństwa i adopcji. Bo to już znacznie bardziej kontrowersyjny problem.