Kochajmy się!

<!** Image 1 align=left alt="Image 11628" >Becikowe okazuje się czubkiem góry lodowej pomysłów na ratowanie rodziny. Jak wielka część góry kryje się pod lustrem wody, nikt nie wie. Na razie, poza becikowym, nowym bykowym, czyli haraczem od bezdzietnych posła Piłki i najnowszą propozycją (do której nikt się nie przyznaje) likwidacji żłobków i przedszkoli, a wypłacaniu matkom kroczącego „pogłównego” od każdego urodzonego dziecka, wypłynęły dłuższe urlopy macierzyńskie. Zaczęła się nawet swoista rywalizacja o to, kto jest bardziej prorodzinny. Rząd Kazimierza Marcinkiewicza zaproponował 18 zamiast 16 obecnie obowiązujących tygodni, to LPR domaga się teraz 26. Przyglądam się tej licytacji ze spokojem czterdziestolatka, który już swoje spłodził i marne dziesięć tygodni dodatkowej laby dla żony do żadnej gimnastyki na piernatach nie jest w stanie go skłonić. Tym bardziej że na prawdziwą labę przy kwilącym o najdziwniejszych porach i co rusz fajdającym pod siebie pieszczoszku trudno liczyć. Mogę się tylko obawiać, że przy eskalacji rodzinnych inicjatyw przyjdzie mi na stare lata harować na to, by młodzi, silni i zdrowi mogli bez stresu oddawać się prokreacji. Ktoś za te wszystkie ukłony dla rodziny będzie musiał zapłacić, nieprawdaż? Najpewniej w podatkach, w akcyzach windujących ceny, bo przecież z nieba i poselskich kieszeni nie nakapie. Ale niech tam, stać mnie na ten gest. Tym bardziej że akurat pomysł przedłużenia urlopu macierzyńskiego uważam za sensowny. Małym, kilkumiesięcznym człowieczkiem powinna zajmować się mama, a nie babcia, ciocia, żłobek czy wynajęta opiekunka. Praca zawodowa młodych mam często zresztą jest fikcją - zamiast wartości dodatkowej, pracodawca ma z niej wachlarz kwitków L4. Niech więc lepiej mamusie siedzą w domu i wychowują krzepkich, rozgarniętych obywateli.