Niania nie chce się zalegalizować

Ulga podatkowa dla zatrudniających pomoce domowe to „rewelacyjny” pomysł w walce z bezrobociem. Zainteresowanych brak.

Wchodzące w życie przepisy od początku spotkały się z krytyką wszystkich stron: potencjalnych pracodawców (czyli osób wynajmujących nianie czy gosposie), pomocy domowych i urzędników, którzy mają pośredniczyć w zatrudnieniu. - Za kilka godzin sprzątania tygodniowo płacę gosposi 70 zl. Miesięcznie wychodzi koło 300 zł. Ekstra pieniądze dokładam za porządki przedświąteczne, kilka razy w roku, także te kwoty są „ruchome”. Nie wyobrażam sobie, żeby tej pani opłacać co miesiąc ZUS - mówi Teresa Wiercińska z Torunia. - A jeśli by się nie sprawdzała i nie wytrzymałaby pełnego roku?

Obawy pani Teresy są uzasadnione. - Załóżmy, że zatrudniamy nianię od 1 stycznia 2006 roku i płacimy jej 400 zł miesięcznie. Zatrudniając ją w ramach tzw. umowy aktywizacyjnej, płacimy już 650 zł (wliczony ZUS). Co prawda po roku, a realnie - w kwietniu 2007 roku - mamy prawo do ulgi podatkowej w wysokości 17,26% całej, wydatkowanej kwoty. Nietrudno policzyć, że otrzymamy mniej, niż zainwestowaliśmy w ZUS. Stąd wnoszę, że chętnych do skorzystania z tej ulgi będzie niewielu - wyjaśnia Tomasz Zawiszewski, zastępca dyrektora PUP w Bydgoszczy.

Nowe przepisy określają, kto może zostać nianią lub gosposią i jak ją zatrudnić. Po pierwsze, do urzędu pracy zgłosić trzeba już samo zapotrzebowanie na zatrudnienie pomocy domowej. Urząd ma pełnić rolę pośrednika, proponując zainteresowanym którąś z osób zarejestrowanych jako bezrobotne. Gosposia nie może być spokrewniona ani spowinowacona z pracodawcą. Niania zaś nie może być rencistką ani emerytką. Ustawodawca stawia też warunek, by pomoc domowa była „związana z pracodawcą”. Co się za tym kryje? Ano to, że nie może przedpołudniami gotować u państwa X, a popołudniami - pilnować dziecka państwa Y.

Problemem nie wyjaśnionym jeszcze pozostaje także kontrola legalności zatrudnienia.