Niepieski z psami nowy rok

<!** Image 1 align=left alt="Image 13761" >Nowy rok rozpocząłem od długiego spaceru po lesie w towarzystwie trojga braci mniejszych. Mróz w nocy odpuścił, ale odwilż nie zdążyła jeszcze stopić śniegu - było więc uroczo. Kiedy jednak usiadłem przy komputerze, pierwsza wiadomość, która wpadła mi w oko, nie napawała wcale optymizmem. W noworoczny poranek pewien człowiek wszedł do rzeki i zaczął płynąć na drugi brzeg. Też był w towarzystwie psa - i to obronnego - pitbulla. Człowiek nie dopłynął, obronny pies mu nie pomógł. Bezsensowna śmierć. Zastanawiam się, co też mogło człowiekowi przyjść do głowy w sylwestrową noc, żeby tak zakończyć swoje życie. Może właśnie brakowało mu oddechu, chwili spokoju, oddalenia od zgiełku świata? Nie jestem psychologiem, ale jak każdy z nas muszę radzić sobie ze stresem, w świątek i piątek. I mnie właśnie wyjście do lasu, pobrodzenie w wysokim po kolana śniegu, popatrzenie na to, jak moja psia minisfora brodzi w puchu, daje najlepszą zachętę do tego, by potem wynurzyć się z lasu i wjechać pomiędzy rzędy bloków. Ten smutny krajobraz nie boli już wtedy, nie docierają też do głowy samobójcze myśli. Trzeba tylko zrobić swoje i wrócić do krainy marzeń. Tam się odnaleźć, zakopać w przyjemnym nastroju. Zbędny staje się alkoholowy kop, nie są nieodzowne wyjący telewizor i radio, by poradzić sobie z kłopotami. PIT-y, CIT-y, VAT-y zaatakują nas później. Czarne scenariusze, mówiące o stu milionach ludzi, którzy mają umrzeć na ptasią grypę, też nie muszą się zrealizować. Do karmnika przed domem podrzucam sikorkom słoninę i ziarna słonecznika. Nie wierzę, by wirus H5N1 z tego powodu krążył nad moim azylem. Państwu także takiej wiary w dobre zdarzenia i pozbycia się, jak zeszłorocznego śniegu, czarnych wizji, serdecznie w 2006 roku życzę.