Obyś cudze dzieci uczył

<!** Image 1 align=left alt="Image 14788" >Młodzież bywa kochana, ale bywa i wredna. Jeden ze szczytów wredoty - choć, obawiam się, nie najwyższy, tylko taki, który wypiętrzył się niczym wierzchołek góry lodowej - pokazał głośny uczniowski film sprzed paru lat, nakręcony w toruńskim zespole szkół zawodowych. W gimnazjum w Solcu uczniowie nakręcili inny film, który Oscara nie zdobędzie, ale małą karierę już zrobił. Tym razem jednak w roli szwarccharakteru wystąpił nauczyciel. Dziś trudno sprawiedliwie rozstrzygnąć, czy chemik był prowokowany przez ofiarę tego zajścia. Podobnie jak trudno rozstrzygnąć, czy wcześniej zdarzało mu się reagować przemocą lub grubym słowem na zaczepki uczniów.

Jedno wydaje się pewne: dzisiejsza szkoła nie jest już oazą, w której schronić się może inteligentny człowiek, ale o słabym charakterze i bez siły przebicia. Szkoły, podobnie jak ulice, coraz częściej stają się areną walki. A nauczyciel w tych wojenkach nie jest bynajmniej traktowany jak mędrzec Yoda, któremu nawet na polu bitwy okazuje się szacunek. Nie ma też cudownego miecza rycerza jedi. Nie ma właściwie żadnej broni poza własnym rozumem i doświadczeniem. Tylko tyle, czy aż tyle? Moim zdaniem - aż tyle. I, niestety, musi to wystarczyć, bez pomagania sobie rękoczynami, nawet gdyby miały być „delikatne”. Nauczyciele z Solca zbierają teraz podpisy pod petycją o przywrócenie do pracy pana Mariusza Zamorowskiego. Piękna solidarność. Ja natomiast mam prośbę do pana Mariusza, by sobie przemyślał, czy z tej pomocy kolegów powinien skorzystać.

Może nauczycielski chleb nie jest jego powołaniem i może warto sobie to uświadomić, zanim włos posiwieje i straci się zdrowie. Czasem lepiej powiedzieć „dość”, niż za honorowy upór zapłacić zmarnowanym życiem.