Peru trzeba zobaczyć

Rozmowa z dr. STANISŁAWEM RAKOWICZEM, konsulem honorowym Peru w Toruniu.

<!** Image 2 align=right alt="Image 193718" sub="Stanisław Rakowicz podczas jednej ze swoich podróży [Fot. archiwum]">Podróże są wpisane w działania konsula, czy odbywają się na peryferiach tego zajęcia?

Różnie to wygląda w przypadku różnych konsulów. Są kraje, które organizują specjalne spotkania wszystkich konsulów honorowych swojego kraju co dwa-trzy lata. Pokazuje się im wówczas reprezentowany przez nich kraj. Polska należy do państw, które organizują takie wyjazdy. W przypadku Peru tego rodzaju podróże mają charakter indywidualny i są związane z moimi konkretnymi zainteresowaniami. Program podróży jest dostosowany do tego, co muszę w Peru zobaczyć, co by mi służyło w spełnianiu funkcji konsula honorowego w Polsce.

Jak wygląda taka podróż?

Ostatnio byłem w Peru trzy lata temu. Spędziłem tam trzy tygodnie. Chciałem zobaczyć wszystko, co wiąże się z Polakami w tym kraju. Przy okazji zwiedziłem najciekawsze zakątki. Byłem już w wielu krajach i uważam, że gdyby ktoś miałby tylko raz w życiu jechać na kontynent amerykański, zarówno w jego północną, jak i południową część, to bez wątpienia powinien wybrać Peru.<!** reklama>

Dlaczego?

Największe dziedzictwo kulturowe pozostawiła po sobie kultura przedinkaska, inkaska i oczywiście współczesna. Na wielkim obszarze funkcjonowała ogromna cywilizacja. Wybudowała ona miasta, które - mimo trzęsień ziemi - przetrwały do dziś. To jedyna wielka cywilizacja, która nie znała koła, pisma i pieniądza. Już samo to nakazuje zobaczyć to dziedzictwo. Wszyscy jesteśmy wychowani w kulturze basenu Morza Śródziemnego, a tamta jest zupełnie inna.

Peru to także przyroda...

Żaden kraj świata o takiej powierzchni jak Peru nie ma tylu atrakcji przyrodniczych. Oczywiście, USA, Kanada, Chiny czy Rosja mają tych atrakcji równie wiele, ale trzeba by poświęcić ogrom czasu, by przemierzyć wielkie obszary tych krajów. W przypadku Peru, kraju trzy razy większego od Polski, nie byłoby takiego problemu. Na 103 strefy ekologiczne, takie jak jeziora, góry, lasy itp., 88 występuje w Peru. To niesłychane nagromadzenie! Najdłuższa pustynia świata, najwyżej położone jezioro żeglowne świata - Titicaca, najgłębszy kanion świata... Jednocześnie można się tam znaleźć za chwilę w krainnie wiecznych lodów.

Wspominał Pan także o Polakach w Peru. Nasuwa się od razu skojarzenie z budowniczymi kolei...

Nie ma drugiego takiego kraju, do którego rozwoju cywilizacyjnego tak bardzo byśmy się przyczynili. Najwięcej wiadomo o kolei, bo ponad 10 lat temu postawiono pomnik inżynierowi Ernestowi Malinowskiemu. W Toruniu udało się zawiesić tablicę i nazwać most kolejowy imieniem tego wielkiego inżyniera. Napływ Polaków do Peru rozpoczął się na szerszą skalę po upadku powstań listopadowego i styczniowego, kiedy stracili nadzieję na niepodległą Polskę.

W Peru z kolei ta niepodległość właśnie była osiągana i jednym z problemów młodej państwowości był brak kadr kierowniczych, inżynieryjnych, menadżerskich, naukowych. Dlatego chętnie zatrudniano Polaków. Ich los był podobny do losów Peru, które opuszczali akurat hiszpańscy najeźdźcy po latach „zaboru”. Wymieniając telegraficznie - Polacy stworzyli w Peru pierwszą uczelnię techniczną w Ameryce Łacińskiej, pierwszą drogę kołową, pierwszą kolej, urząd miar i wag. Przyczynili się także do rozwoju farmacji, medycyny. Niektóre polskie nazwiska nadal przewijają się w Peru z nieco zmienioną pisownią, są nazwy ulic. Polacy odchodzą tam trochę w zapomnienie, ale będziemy się starali odnowić tę pamięć.