Przed Rafałem czapki z głów

<!** Image 1 align=left alt="Image 8315" >Wielki sukces Rafała Blechacza w konkursie chopinowskim nie spadł zupełnie niespodziewanie. O tym, że młody mieszkaniec Nakła należy do faworytów, w gronie ludzi znających się na muzyce poważnej mówiło się już od przynajmniej kilku tygodni. To raczej sam tegoroczny konkurs w świadomości wielu Polaków pojawił się niespodziewanie i późno. Gdzie te lata, gdy polska ekipa pianistów przygotowująca się do międzynarodowego sprawdzianu znana była i hołubiona nie mniej niż reprezentacja piłkarzy za czasów Kazimierza Górskiego. Ba, rywalizacja pianistów stawała się nawet natchnieniem dla kina (przypomnijmy sobie „Con amore” Jana Batorego z 1976 r.). Teraz, w okresie, gdy rozpoczynał się I etap zmagań, w jednej z opiniotwórczych gazet na odległej stronie przeczytałem artykuł, którego autor wywodził, że konkurs chopinowski stracił prestiż, że od 30 lat - od sukcesu Krystiana Zimermana - nie wykreował żadnej wielkiej osobowości światowej pianistyki. Może to i prawda, ale jeśli rzeczywiście konkurs stracił na znaczeniu, to pewnie nie jest to stan nieodwracalny. Rafał Blechacz, chłopak, który wydaje się być absolutnie oddany muzyce i na niej skupiony, ma ogromną szansę, by wpłynąć na odrodzenie konkursu. Jego przykład pokazuje bowiem, że talent pianistyczny nie musi dojrzewać w sterylnych i komfortowych warunkach jakiejś „szkoły czempionów” i nie musi być napędzany dużymi pieniędzmi.

Nie tak dawno media wspierały starania rodziców Rafała o fortepian, który pozwoliłby mu ćwiczyć także w domu. Bydgoska Akademia Muzyczna nie ma takiej renomy, jak uczelnie muzyczne w Warszawie czy Katowicach. A jednak udało się! Serdecznie więc Rafałowi, jego bliskim i nauczycielom, tego sukcesu gratulujemy.