Przykryli prezydenta

<!** Image 1 align=left alt="Image 6855" >Miało być inaczej. Gorąco, ostro i na temat. A tymczasem odnieść można wrażenie, że końcówka kampanii prezydenckiej została lekko przykryta przez tragifarsę związaną z tworzeniem rządu Kazimierza „siły spokoju” Marcinkiewicza. Niby te podchody też wpisują się w wyścig o prezydenturę - stąd przecież to prężenie muskułów i reality show z negocjacjami - ale jednak inaczej rozłożyło to akcenty.

Wielkich sensacji w tej kampanii nie było - chyba żeby za sensację uznać kiepską robotę sztabowców z PO. Ich pomysły i nerwowe reakcje sprawiły, że zabiegi fachmanów z PiS - którzy konsekwentnie wtłaczali „człowieka z zasadami” w garnitur mało wyrazistego reprezentanta Polski bogatych - zaowocowały w końcówce zmianami w sondażach. Podobnie było zresztą w kampanii parlamentarnej.

Mamy więc dwóch wyborczych liderów, średniaków z przyzwoitymi notowaniami, ale raczej bez szans na to, żeby któryś został czarnym koniem, no i gromadkę egzotycznych szołmenów. I nie ma się czego wstydzić - tacy groteskowi kandydaci pałętają się po wszystkich demokracjach.

Jaką prezydenturę zafundowałby nam Donald Tusk, a jaką Lech Kaczyński? Biorąc pod uwagę wyborcze deklaracje można założyć, że wybór Kaczyńskiego to prezydentura silniejsza, rozpychająca się, w typie Wałęsy. Wybór Tuska - to mniej ekspansywności, więcej kompromisu, czyli raczej Kwaśniewski, tyle że bez „systemu pałacowego”... Jak wyjdzie jednemu z nich przekonamy się za parę tygodni. Jak wyszłoby drugiemu, nie dowiemy się nigdy.

No i na koniec - pamiętajmy, że w demokracji tak naprawdę liczą się ci, którym chce się pójść do urn. Jeśli więc chcemy, żeby ktoś liczył się z nami, to musimy głosować.