Robert Małecki: Prawdziwe zbrodnie potrafią być niewyczerpalnym źródłem pomysłów. Premiera najnowszej książki "Wiatrołomy" 12 października

Zobacz wideo: Pensja minimalna w 2023. Będzie dwukrotna podwyżka

Powieść „Wiatrołomy” to współczesna historia trudnego i skomplikowanego śledztwa prowadzonego przez dwoje policjantów z kujawsko-pomorskiego Archiwum X, a więc z zespołu do spraw przestępstw niewykrytych wydziału kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy. Zarówno komisarz Maria Herman, jak i podkomisarz Olgierd Borewicz, walcząc z własnymi słabościami, przyjadą do Grudziądza, by podjąć próbę wyjaśnienia tego, co stało się z porwanym w 1992 roku niemowlakiem.

Tak, zgadza się. Z tymi bohaterami czytelnicy spotkają się jeszcze nie raz. Taką przynajmniej mam nadzieję. Oczywiście każdy tom będzie opowiadał inną historię kryminalną.

Rzeczywiście, do Marka Benera, przynajmniej na razie, nie zamierzam wracać. Wydaje mi się, że jego historia się domknęła w trylogii, więc napisanie każdego kolejnego tomu po prostu rozrzedziłoby tę opowieść. Natomiast zupełnie inaczej ma się sprawa z komisarzem Grossem, który mieszka i pracuje w Chełmży. W tym przypadku od dawna mówiłem, i nadal to podtrzymuję, że cykl chełmżyński planowałem jako dłuższy cykl kryminalny. Marzy mi się napisanie w sumie dziewięciu tomów.

„Wstyd” dotyka problematyki młodzieży, tożsamości seksualnej i osób LGBTQ+. W "Wiatrołomach" z kolei biorę pod lupę osoby dorosłe oraz ich uzależnienia i nałogi ze wszystkimi możliwymi tego konsekwencjami.

Myślę, że gdybym opierał się wyłącznie na wyobraźni, pewnie nigdy nie stworzyłbym wiarygodnej postaci. Te sfery, prawda i fikcja, muszą się przenikać. Jestem pisarzem powieści gatunkowych, a to oznacza, że moją rolą jest tworzenie zarówno świata przedstawionego jak i bohaterów. Ale to tworzenie odbywa się również na bazie doświadczeń.

Prawdziwe zbrodnie potrafią być niewyczerpalnym źródłem pomysłów, jednak nie tyle interesuje mnie sam przebieg morderstwa, co jakiś detal, który sprawia, że policja właściwie wytypuje sprawcę. Ale nie zawsze jest tak, że inspiruję się aktami spraw kryminalnych. Czasami sam sobie rzucam wyzwanie i wymyślam frapującą historię kryminalną. Tak było chociażby w "Skazie" i w "Wadzie".

Staram się, żeby tak było, ale czasami zwyczajnie się nie da. Obecnie sporo czasu zajmują mi wyjazdy na spotkania z czytelnikami. Często są to odległe trasy. Ktoś mógłby powiedzieć, żebym sobie odpuścił. Ale dwa względy sprawiają, że nie mogę tego zrobić. Po pierwsze, jestem to winien moim czytelnikom, dzięki którym mogę uprawiać ten zawód. Dlatego ilekroć otrzymuję zaproszenie z biblioteki, domu kultury lub od organizatorów festiwali literackich zawsze myślę o tym, że po drugiej stronie ktoś czeka na takie spotkanie, liczy na wpisanie dedykacji do książki lub wspólną fotografię.

Wiąże się z dodatkowym zarobkiem. Takie spotkania są płatne i stanowią wsparcie dla budżetów pisarzy.

Czerpię z wiedzy moich znakomitych konsultantów. Ale musimy pamiętać, że między prawdą a fikcją literacką jest spora różnica. I ja, jako autor powieści kryminalnych, mam przedstawić czytelnikowi taki sposób prowadzenia śledztwa, któremu on da wiarę. To nie musi być idealne odzwierciedlenie długiego i żmudnego procesu, który na co dzień realizują organy ścigania. Grunt, żeby moja propozycja była wiarygodna i opierała się na solidnych podstawach. A tę wiarygodność uzyskuje się dzięki współpracy z ekspertami. Mnie wspiera zarówno prokurator, były policjant, jak i medyk sądowy.

Tak to już jest, że jak do piłkarza zgłasza się Barcelona, to trudno takiemu klubowi odmówić. I ze mną było podobnie. Wydawnictwo Literackie, niewątpliwie najważniejszy polski dom wydawniczy, zaproponowało mi spotkanie i rozmowę o współpracy. Udało nam się nawiązać bardzo dobre, niezwykle serdeczne relacje. Uznałem więc, że taka propozycja może się nie powtórzyć i trzeba skorzystać z szansy, którą los mi dał.

To moja jedenasta powieść, a w zasadzie czuję się teraz tak, jakbym miał znowu zadebiutować. Bo to pierwsza powieść dla nowego wydawcy i pierwsza część zapowiadanej serii. Nie wiem, jak tych bohaterów odbiorą czytelnicy. Jest tu wiele niewiadomych. Ale mimo wszystko jestem dobrej myśli. Emocje we mnie pulsują. I tak to już chyba zawsze będzie przy okazji każdej kolejnej premiery. To zawsze dla autora moment szczególny. Oto moja powieść przestanie być tylko i wyłącznie moją historią, a staje się książką każdego, kto po nią sięgnie.

Po prostu lubię płodozmian. Lee Child napisał chyba trzydzieści powieści, z których każda poświęcona jest temu samemu bohaterowi. Ja bym tak nie potrafił. Pamiętam, że po napisaniu trzeciego tomu z komisarzem Grossem, a więc "Zadry", bardzo szybko usiadłem do pisania kolejnego tomu przygód chełmżyńskiego policjanta. Ale praca w ogóle mi nie szła. Bałem się, że zwyczajnie zepsuję tę opowieść. A tego nie mogłem zrobić moim czytelnikom i fanom Grossa. Dlatego uznałem, że muszę odpocząć od kryminału i w ten właśnie sposób powstał zupełnie inny w formie i treści thriller psychologiczny. "Żałobnica".

Począwszy od "Skazy" nie przygotowuję już sobie szczegółowych scenopisów. Od tamtej pory wymyślam jedynie początek historii, bohaterów i mniej więcej wiem, jak ta opowieść powinna się zakończyć. A wszystko to, co między początkiem a końcem, powstaje w trakcie pisania. I bardzo mi taka praca odpowiada.

Praca na własny rachunek daje wiele satysfakcji. Poza tym, obecnie robię tylko to, co sam uważam za ważne i istotne, w czasie, który sam sobie określę. Powrót do pracy etatowej na pewno by mnie zabolał. A ja wolę unikać bólu! (śmiech)

Polecamy nasze grupy na Facebooku:

• Bieżące wypadki i utrudnienia w Kujawsko-Pomorskiem
• Gdzie dobrze zjeść w Toruniu i okolicach?
• Toruń Retro!