Stalowa tradycja

<!** Image 1 align=left alt="Image 6887" >Wiadomo było o tym już od dawna, ale mimo wszystko wciąż trudno zrozumieć, dlaczego z żużlem rozstaje się spółka Apator. Nie ma chyba kibica w Polsce, który toruńskiego żużla nie łączyłby właśnie z tą firmą. Od przyszłego sezonu trzeba będzie uczyć się nowej nazwy. Dlaczego?

Małżeństwo Apatora z żużlem trwało prawie pół wieku, można więc mówić o zażyłości i sporej tradycji. A tradycja, nie tylko w sporcie, to rzecz bardzo ważna.

Nie dla efektów jedynie estetycznych zawodnicy Cracovii już prawie sto lat grają w koszulkach w pasy. Wisła to biała gwiazda, legioniści mają „L”, Ruch Chorzów gra na niebiesko, a żużlowcy z Leszna mają byka na plastronie itd, itp. To właśnie składa się na tradycję tych klubów i z tymi elementami utożsamiają się ich kibice. Zrozumieli to w Płocku, gdzie z tradycją żonglowano kilka lat. Z Wisły zrobiono Petrochemię, Petro, Orlen, by wrócić do tradycyjnej nazwy. I bardzo dobrze. Bo kto jest sponsorem klubu i tak wszyscy wiedzą.

Z Apatorem trochę inna sprawa. Firma nie tylko zabiera nazwę, rezygnując z efektów marketingowych, ale w ogóle odchodzi z klubu, który sama tworzyła pod nazwą Stal-Apator. Na konto Apatora żużlowcy mozolnie pokonywali kolejne stopnie schodów w drodze na szczyt. Żadnej drogi na skróty nie było. Zespół tworzyli zazwyczaj wychowankowie, którym przewodzili Marian Rose, Janusz Plewiński, Jan Ząbik, Wojciech Żabiałowicz, by wymienić tylko dawniejszych mistrzów. Trzy tytuły mistrzowskie w lidze, ponad 60 medali w rozgrywkach mistrzostw Polski, puchary, trofea. Ten rozdział właśnie się kończy.

Pora wrócić do... tradycyjnej nazwy Stal. Może to jest najlepsze rozwiązanie, np. gdyby nowym sponsorem została firma związana z branżą stalową?