Wzburzenie owiec

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/szczepanski_artur_smutny.jpg" >Sprawa arcybiskupa Stanisława Wielgusa postawiła Kościół w bardzo trudnej sytuacji. Po rezygnacji kapłana z funkcji metropolity warszawskiego i jej przyjęciu przez papieża, wcale nie uspokoiły się nastroje wśród wiernych, którzy podzielili się w ocenie arcybiskupa. Pisząc o wiernych, mam także na myśli hierarchów Kościoła katolickiego w naszym kraju. Dają tego dowód liczne komentarze.

Jeszcze w sobotę część interpretatorów dramatycznych wydarzeń, uspokojonych ostatnim oświadczeniem Stanisława Wielgusa, była w stanie przystać na uroczyste przyjęcie funkcji metropolity warszawskiego, inni uznali gesty głównego aktora dramatu za daleko niewystarczające. Pomijając jego współpracę z PRL-owskimi służbami, nie nazywali oczywistego krętactwa arcybiskupa mijaniem się z prawdą, a prośby o przebaczenie za spóźnioną. W szeregu obrońców ustawili się m.in. ksiądz Tadeusz Rydzyk, biskup Leszek Sławoj-Głódź oraz w niedzielę prymas Józef Glemp, który w homilii, broniąc arcybiskupa Wielgusa, zaatakował Instytut Pamięci Narodowej oraz lustrację i jej przejawy, które w sposób tak poważny dotknęły Kościół.

<!** reklama right>Słowa prymasa zaskoczyły, bowiem, jak wiadomo, wyłącznym inspiratorem niedzielnych decyzji był Benedykt XVI. Zaskoczyła też postawa wiernych w warszawskim kościele, których część zdecydowanie zbuntowała się przeciw papieskim decyzjom.

Trudno w tej chwili powiedzieć, gdzie i jak przebiega linia podziału w polskim Kościele, bo nie chodzi tu o podział na Łagiewniki i Toruń. Dziś wiemy, że na razie wierni podzielili się na zwolenników i przeciwników arcybiskupa Wielgusa i jego ingresu. Byliśmy jednak, po raz pierwszy, świadkami tak diametralnie różnych opinii, przekazywanych nam przez kościelne i świeckie autorytety. To bez wątpienia znak trudnych czasów, zarówno dla owieczek jak i pasterzy, których część stanie przed najtrudniejszą próbą w życiu. Próbą zachowania jedności w naszym Kościele.