Dobra znajoma właśnie wpadła do Polski. W Holandii mieszka od dobrych kilku lat. Starsi członkowie jej rodziny - od lat 90. Wciąż czują się Polakami i torunianami, ale wielu spraw już nie rozumieją. Za bardzo przywykli do holenderskiej rzeczywistości.
Znajoma opowiada, jak holenderskie służby socjalne interesują się osobą niepełnosprawną. Z wyprzedzeniem pytają, jak mogą pomóc. Bez proszenia zaglądają do domu i sprawdzają, czy zostały jeszcze jakieś bariery architektoniczne do usunięcia. Proponują kolejne remonty i udogodnienia. Wskazują źródła finansowania. Przy okazji leczenia - podpowiadają, jak wesprzeć proces medyczny od strony prozy życia.
Zanim człowiek zdąży wrócić ze szpitala - urzędnicy już pukają do jego rodziny. Pytają, jak pomóc. Sprawdzają, w jakie warunki chory wróci. Proponują rozwiązania na przyszłość - transportowe, logistyczne, finansowe.
A w Polsce? Wiadomo. Rodzina niepełnosprawnego ma tyle, ile wyszarpie. Od lekarzy, z NFZ, z PFRON-u, z opieki... Każdy z takich opiekunów staje się nie tylko osobistym rehabilitantem i psychologiem osoby niepełnosprawnej, ale i „załatwiaczem”. Czego nie dopilnuje, przepadnie. No, chyba że trafi na naprawdę pomocnych urzędników. Takich, jakich pani Bogumiła Nosek miała szczęście spotkać w gminie Lubicz. Jest matką 14-letniego autystyka. Z zawodu - szwaczką. Trudno oczekiwać od niej, że w sprawach urzędowych będzie mądrzejsza od urzędnika. Okazuje się jednak, po toruńskich perypetiach, że powinna być.
Gorzko podsumowując: tu jest Poland, a nie Holland. Liczenie na to, że urzędnik ci pomoże, podpowie, przypomni, może się źle skończyć. Na przykład - utratą świadczeń za październik.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
