Czekamy na pomysły, jak polepszyć sytuację toruńskiego sportu

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/bednarczyk_piotr.jpg" >Debata o stanie i przyszłości toruńskiego sportu, jaka odbyła się w minionym tygodniu, była majstersztykiem w wykonaniu władz miasta. Pretekstem do jej zorganizowania były zapewne kłopoty hokeistów, piłkarzy i koszykarek, które nie rzucały najlepszego światła na hasło „Toruń miastem sportu”. No to urzędnicy skontrowali pojawiające się pretensje wyliczeniami, ile z miejskiej kasy pieniędzy przeznaczanych jest na kulturę fizyczną, na obiekty itd., jednocześnie jasno dając do zrozumienia, że więcej już się nie da, bo nie tylko sportem Toruń żyje. <!** reklama>

Zebrani na debacie działacze przyjęli to ze zrozumieniem. Być może wystraszeni dość kontrowersyjną tezą prowadzącego dyskusję Marka Zaborskiego, czy nie warto ograniczyć dotacji do kilku wybranych dyscyplin nie wychylali się z krytyką urzędników, bo bali się, że znajdą się w gronie tych odrzuconych. Ale - generalnie - poziom dyskusji był dość rzeczowy. Obawiałem się, że może skończyć się na przebijaniu, czy ważniejsze są kartingi, łyżwiarstwo figurowe czy jazda na rowerach bmx, ale takich głosów było naprawdę mało. Tak samo jak wzajemnych „prztyczków”, a przecież mogło być ich sporo, bo np. nie od dziś wiadomo, że jeśli zbierze się pięciu przedstawicieli toruńskiego światka koszykarskiego, to na jeden temat przeważnie jest sześć różnych zdań.

(

Generalnie wszyscy zgodzili się, że najważniejsze jest wspomaganie sportu młodzieżowego. To „oczywista oczywistość”, jak mawia klasyk. Zgodność dotyczyła także tego, że nie można dać wszystkim po równo, tylko promować tych, którzy osiągają najlepsze wyniki. Gorzej było z wnioskami, co zrobić ze sportem seniorskim. Hasło, że „nie stać nas na tyle drużyn w ekstraklasie” pojawiło się wielokrotnie, ale co z tym fantem zrobić, dyskusja odpowiedzi nie dała. Tak samo jak na to, co zrobić, by wypromować gwiazdy sportów indywidualnych.

Mam wrażenie, że dyskusja bardziej dotyczyła obecnego stanu rzeczy, wskazania bolączek naszego sportu, a nie pomysłów, jak im przeciwdziałać. Bo to, że jest mało sponsorów (zwłaszcza lokalnego biznesu) wiadomo nie od dziś. I że za dużo wydajemy na zawodników ściąganych do Torunia na jeden czy dwa sezony - też. Stwierdzenie, że trudno u progu kariery któregoś z zawodników stwierdzić, iż jest to potencjalny medalista olimpijski w przyszłości, również wielce odkrywcze nie było.

Jak zwykle w dyskusjach o toruńskim sporcie dostało się Motoarenie. Że była droga, mało się na niej dzieje, a występują na niej zawodnicy, którzy stają się potem „gwiazdami toruńskich knajp”.

Prawdę mówiąc, jestem już znużony tym tematem. I dziwię się miejskim urzędnikom, że tak niemrawo odpierają ataki. Mówią, że jednak coś się na niej dzieje, a poza tym trzeba pamiętać o tym, iż sporą część pieniędzy uzyskano ze sprzedaży terenu po starym stadionie przy ul. Broniewskiego. A - moim zdaniem - argument przemawiającym na korzyść Motoareny jest inny. Otóż nie powstała ona po to, by dać zarobić panom Sullivanowi, Holderowi, Wardowi, Miedzińskiemu czy kilku innym, tylko dla tych ośmiu - dziesięciu (a czasami i więcej) tysięcy torunian, którzy przychodzą na mecze. Jakie inne wydarzenia regularnie skupiają takie zainteresowanie mieszkańców miasta, jak żużlowy „cyrk”?

Idąc tropem tych, którzy mają pretensje, należałoby zlikwidować teatr (po cholerę nabijać portfele garstce aktorów) czy inne instytucje kulturalne albo obiekty sportowe. Tylko że wówczas, jak mawiał kultowy już kandydat na prezydenta Białegostoku Krzysztof Kononowicz, „nie byłoby niczego”. No, może poza powodami do narzekania, że nic nie ma.