Jak uwierzyć w sprawiedliwość?

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/oberlan_malgorzata.jpg" >Przed wypadkiem wcale nie było im łatwo. Czworo dzieci, w tym poważnie chory syn. Brak mieszkania. Nigdy jednak nie byli, jak to się mówi, rodziną żyjącą z zasiłków. Brali się z życiem za bary. Pracowali w Polsce i za granicą, wynajmowali mieszkania. Rzadko wiatr wiał im w plecy. Wyremontowali suterenę - przyszły ulewne deszcze i mieszkanie zalało. Znaleźli pustostan - okazało się, że trzeba by spłacić potężne zadłużenie i pokryć koszty remontu, który wykona ZGM. I tak dalej, i tak dalej...

<!** reklama>25 listopada 2009 roku świat wywrócił się im do góry nogami. Dziękują Bogu, że potrącona przez samochód córka żyje, chodzi i mówi. Trudno im jednak uwierzyć w tę ziemską sprawiedliwość. I tę sądową, i tę zwyczajną, życiową. Bo ich dziecko ucierpiało fizycznie i psychicznie, a sprawca wypadku, zdaniem prokuratora, nie powinien być ukarany.

Matka zrezygnowała z pracy, stracili najbardziej znaczące dla domowego budżetu dochody, gnieżdżą się w jednym pokoju. A urzędnicy tego samego miasta, które zwlekało z zabezpieczeniem feralnego przejścia dla pieszych, nie spieszą z pomocą lokalową. Mówią, by stanąć w kolejce. Czy rodzina Ady Trenk nie zasługuje na specjalną pomoc? Moim zdaniem, tak. I nie chodzi tu o dożywianie dzieci czy jednorazowy zasiłek na energię. Problemem tej rodziny, której wszyscy członkowie ucierpieli
wskutek wypadku najmłodszego dziecka, jest mieszkanie. Warto, by urzędnicy jeszcze raz pochylili się nad ich przypadkiem. Nie mam wątpliwości, że jest szczególny.