Niedole cnoty

<!** Image 1 align=left alt="Image 15681" >
Sztuka public relations, czyli kształtowania pozytywnego wizerunku firmy, najbardziej potrzebna jest w tych sektorach, w których mamy do czynienia z gospodarką rynkową. Tam, gdzie firmy konkurują ze sobą, a klient ma możliwość wyboru.
W odniesieniu do służby zdrowia pijarowcy szczególne pole do popisu mają więc w prywatnych szpitalach i przychodniach. Nie oznacza to bynajmniej, że publicznym ośrodkom dobry wizerunek jest zbędny. Na razie jednak dbaniem o niego zajmują się sami lekarze, po amatorsku. W praktyce wygląda to tak, że jedni dyrektorzy czy ordynatorzy chętnie kontaktują się
z mediami, barwnie opowiadając o sukcesach - udanych, pionierskich zabiegach czy zakupach nowoczesnego sprzętu. Inni natomiast unikają kontaktów
z dziennikarzami, uważając, że szkoda na to czasu, a prawdziwa cnota i fachowość obronią się same. Mało tego, wielu lekarzu sądzi, że w informowaniu o sukcesach ich środowiska, pokazywaniu przykładów rzetelnej pracy jest coś nieetycznego, prawie że żenującego. Efektem takiego rozumowania jest fakt, że rzeczywiście częściej w mediach można usłyszeć o aferach, procesach i znieczulicy ludzi w białych kitlach, niż o współczesnych Judymach i profesorach Wilczurach. Lekarze twierdzą wtedy, że media są tendencyjne, karmią ludzi niezdrową sensacją. A czymże mają karmić, skoro źródłem informacji zwykle są niezadowoleni pacjenci i poruszeni przez nich prokuratorzy? Warto też uświadomić sobie, że w tej grze chodzi nie tylko o satysfakcję medyków. Każdy człowiek, którego los zmusza do kontaktu z lekarzem, powinien wybierać się do niego bez lęku i stresu. Z wiarą, że także bez łapówki przyjęty będzie serdecznie i leczony z należytą starannością. A takiego przekonania pacjenci w Polsce nie mają. I samo z siebie szybko się ono pewnie nie pojawi.