W imię syna

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/zaluski_mariusz.jpg" >Liczyliśmy ostatnio w redakcji głośne sprawy kryminalne, które ruszyły z miejsca dopiero wtedy, gdy zajęli się nimi śledczy z innego kąta Polski. Bo miejscowym fachmanom jakoś nie szło. No i cóż, dużo było tych spraw - takich jak tragedia Krzysztofa Olewnika... Że to normalne, bo ludzie od prawa i porządku z daleka nie są ograniczeni lokalnymi uzależnieniami? Nie, to nie jest normalne. To dramat. I ofiar, i wymiaru sprawiedliwości.

Wczoraj rodzina Olewników doczekała się powołania supergrupy, mającej wyjaśnić tę makabryczną historię. Szkoda, że dopiero teraz, kiedy Krzysztof nie żyje. Dziś bowiem, kiedy poznajemy prawdę o tym, co wyprawiano z nim i całą sprawą, kiedy słucha się relacji tych naszych ludowych sadystów, którzy pastwili się nad chłopakiem, a z drugiej strony, kiedy wgłębiamy się w to, co wyczyniała policja i prokuratura, można tylko zastanawiać się, jak wykorzystać tę lekcję. Bo, niestety, nie chce się wierzyć, że to tylko takie zwyczajne lenistwo i nieudacznictwo. Niestety, ale tych niezabezpieczonych dowodów, niewysłanych funkcjonariuszy, zlekceważonych sygnałów jest za dużo.

<!** reklama>Politycy dzisiaj przekrzykują się, kto gorliwiej chce zbić kapitał na tej sprawie. Kiedy Olewnikowie w imię ratowania syna kołatali do każdych drzwi, jakoś nie pochylali się nad ich tragedią. Medal, którym ówczesny minister Kalisz fetował jednego z „zasłużonych” w tym śledztwie policjantów, to gorzki symbol. Oby cała sprawa stała się symbolem. Czyszczenia policji i prokuratury z ludzi kompromitujących tych swoich kolegów, którym wciąż jeszcze się chce.