Radio nie Toruń

<!** Image 1 align=left alt="Image 14503" >Przyprawiają nam gębę. Przedwczoraj o „toruńskim kościele” pisała „Gazeta Wyborcza”, wczoraj „Super Express” o „obozie toruńskim”. Codziennie na internetowych forach Toruń nazywa się „Moherowem”, czy „Rydzykowem”. Mechanizm tworzenia tego stereotypu jest prosty: im więcej się dyskutuje o o. Rydzyku i jego roli w polityce i polskim Kościele, tym częściej o Toruniu mówi się tylko w jednym kontekście, jak o mieście Radia Maryja. Stąd już krok do znaku równości między miastem a fenomenem RM.

To kojarzenie z jedną tylko niezwykle zresztą wyrazistą opcją światopoglądową jest dla Torunia fatalne. Z kilku powodów. Choćby dlatego, że fałszuje autentyczną tradycję miasta, które przez wieki, nie stało jednością, ale wielością. Tu zawsze mieszało się polskie z niemieckim, protestanckie z katolickim, mieszczańskie z ludowym, wielkomiejskie z prowincjonalnym.

Co może nawet ważniejsze, stereotyp wyznaniowego „Moherowa” nijak się ma do takiego oblicza Torunia, jakie warto promować. Otwarte, sympatyczne miasto, wielka historia i tłumy uniwersyteckiej młodzieży tworzące klimat toruńskiej ulicy, szacowne zabytki obok dziesiątek sympatycznych knajpek, jedna z najurokliwszych starówek i najładniejsza w Europie panorama, miasto, w którym warto inwestować, bo łatwo tu o dobrze wykształcone kadry, a za kilka lat tuż pod nosem będziemy mieli jedną z ważniejszych transeuropejskich autostrad - to jest ten zespół skojarzeń, na jakich powinna się opierać sensowna promocja miasta.

Jak przekonać, że Toruń jest otwarty dla wszystkich, i tych którzy podzielają poglądy o.Rydzyka i tych, którzy myślą inaczej? Jak się przebić do zbiorowej świadomości Polaków z ciepłym, wolnym od ideologicznych wyborów obrazem miasta? Dopiero teraz zobaczymy, ile tak naprawdę są warci nasi specjaliści od promocji miasta.